Merhaba sevdiğim;
Gene ben. Gene seni anacağım gecenin bir yarısında. Fonda aşk şarkıları, aklımda sen. Ne güzel gidiyor ikisi bir bilsen. Fakat olmayan sevgili, yani sen, her zaman ki gibi başrolü üslenmiş. Tüm şarkılar sana yazılmış sanki. Hep bendeki yokluğunu anlatıyor…
Sevdiğim biliyor musun senden sonra her zaman kendimi eksik hissettim. Hiçbir zaman büyük görmedim kendimi, hep karşıdakinin iyiliğini düşündüm, her zaman mutluymuşum gibi yaptım ve aynaya her baktığımda haysiyetsiz, onursuz insanını, sevgisinin arkasında duramayan en aşağılık insanı gördüm. Derdim ki “ Ben kendi küçük dünyamda, küçük bir rol üstlenmiş küçük bir insancığım” diye. Sense çok kızardın buna. Söyleme bir daha bunu. Sen… diye başlayan cümlelerin gelirdi ardından. Senden sonra hayatım tamda öyle oldu. Hiçbir zaman kendi kabuğumu kıramadım ve çıkamadım kendi küçük dünyamdan.
Sevdiğim düğümleniyor boğazımda ağlamalarım. Çıkmıyor bir türlü… Gene sen, gene sen… Sevdiğim sana dışarıya çıktığımda hissettiğim şeyi söylemek istiyorum bu sefer. Evden dışarıya adımımı attığımda kendimi dünyanın en çirkin insanı hissediyorum. Herkes benim yürüdüğüm yoldan çekiliyor, kaçabildiği kadar kaçıyor benden. Bazen, özellikle dikkat ediyorum, yüzüme bile bakmıyor kimse. Baksalar sanki mideleri bulanacak ve kusacaklar. Gözlerini olabildiğince kaçırmak için uğraşıp durmaları ne demek bilir misin sevdiğim? Daha önce söylediğim gibi cüzzamlıyım ben.
Neyse sevdiğim bu gece sana veda ederken Öykü Gürman’ın şu sözü ruh halimi anlatır belki sana.
” Bir sözüne muhtaç olunur mu?
Sen olmadan bu yerlerde durulur mu?
Benim hala sende kalan bir yanım var
Zaman akıp gider durur mu?”

Sevdiğim mutlu ol tamam mı ?