Gitmek istersin, gidemezsin.Bırakmazlar yakanı durup kalırsın başlangıç noktasında.Etrafına bakarsın kimse yok ama benim gitmemi istemeyen bir ses...Kalbimdeki yarayı deştiler,gözlerimden çıkan yaşlara yine sebep oldular.Beni üzüyorlar fakat sevdiklerini söylüyorlar.Kalıp mücadelemi etmeliyim yoksa beni sevdiğini zannettiğim insanları bırakıp gitmeli miyim?Kafam karmakarışık,gerçekleri dinletemiyorum küçük kalbime.Sürekli inkar içinde,sürekli masumiyet içinde benim yüreğim.Kan ağladı,acıdı,kırıldı asla pes etmedi,kirlenmedi iğrenç yalanlarla...İçimde bir hüzün bir umut...Umutlanırken devam eden hayata,mutluluğun benim olmasını,beni bulmasını istemiştim.Hep kızarım kendime,sevilmediğim yerde neden duruyorum diye...ya da sevildiğimi bildiğim halde gitmeye karar verebilmeme kızıyorum.İnsanları sevmiyorum çünkü sevgi manyağı olmaktan korkuyorum.Kendimi seviyorum çünkü kendimden başkasına yararım dokunamayacağını düşünüyorum.Umut ediyorum hayata,gerçeklere,benliğime...Galiba seviyorum,bunu sol yanıma dinletemiyorum.Üzülmekten,hayal kırıklığına uğramaktan ve pollıyanna olmaktan korkuyorum.Hedefi olmayan gemiye hiç bir rüzgar yardım etmediğini Montaigneden öğrendiğimiz gibi hayattan şunu da öğrendim.Bir mum başka bir muma ateşini vermekle ışığından birşey kaybetmez diyen Murat Tunalı gibi her şeye umut etmektir hayatın kendisi,mutluluk ise elde ettiğini sevmektir.Umut etmeyi,gitmemeyi ve başarının insana verdiği mutluluğu öğrendim.

HER ZAMAN BİR UMUT VARDIR!


Neslihan Dinç