Offfff yaa kahretsin ki büyüdüm. Biran önce büyümek için can attığım o günlerim nerdesiniz? Neden dünlerime hasretim şimdi? Hayatımda keşkelere yer vermemek adına çok dikkat ettim. Kararlarımı ve adımlarımı hep dikkatli attım. Ama şimdi yine keşke diyorum işte, keşke büyümeseydim diyorum. Büyüdüm ve acıyı gördüm, yalanın ne kadar yaktığını öğrendim. Çocukken yılandan korkardım şimdiyse yalandan korkuyorum. Yalnızlığı öğrendim, ihaneti gördüm. İpi kopup elimden kaçan uçan balonuma ağladığım günler geldi aklıma; ağlarken güldüm. Şimdi hayatım kaçıp gitmiş elimden görüyorum ama ağlayamıyorum bile… Kahretsin büyüdüm… Sadece annemin küçük kızıyım şimdilerde; o hala çocukmuşum kolluyor beni, düşünüyor, endişeleniyor ve hala tatlı tatlı uyarıyor… Ne güzel şey çocuk olmak, çocuk kalmak hiç büyümemek ne güzel şey; ama kahretsin büyüdüm… Şimdi bende küçüklere sakın büyüme diyecek yaştayım. Ve bunu söylediğimde onların yüzüme bakıpta tabi ya sen büyüksün onun için böyle diyorsun oysa büyümek güzel şey işte dediklerini gözlerinde okuyorum. Oysa güzel olan hep çocuk kalmak, hayata hep o gülen çocuk gözlerle bakmak ama kahretsin büyüdüm. . . Çiçeklerin zehri olacağını, en büyük darbeyi en sevdiğinin vuracağını hiç hesaba katmadım. Helal lokmama haram katmadım, verdiğim sözü yabana atmadım. Her yeni güne yeni umutla baktım. Ama olmadı olamadı o küçük kızdaki heyecan hiç yaşamadı. Çocukken masallarla uyurdum şimdi acabalarla, çocukken her şey çok kolaydı şimdiyse nefes almak bile büyük çaba. Kahretsin büyüdüm… Yaşam denen yolda çok ağladım az güldüm, çok şükür görülecek her darbeyi gördüm. Şimdi kendime sağlam bir koza ördüm; kahretsin ki büyüdüm…

FİGEN / NEGİF