Seni o kadar çok seviyorum ki,
Bu iki cümleyi söylediğinde
Yeniden doğmuş gibi oluyorum.
Senin o gözlerine baktığımda ise;
Ben ben değilim sanki.
Ama bir de beni yaralayan
Seni seviyorum sözcüğü var!!
Evet seni seviyorum sözcüğü..
Ben bu iki kelimeyi dyuduğumda
Seni hep benim sanmıştım,
Hep yanımda
Asla ayrılmamak koşuluyla.
Ama nerden bilebilirdim ki
Kendimi bu yaşanlarla avuttuğumu.
Nerden bilebilirdim ki
Bir bahar gününde çiçeği soldurabileceğini,
bizim sevdamızı neye benzetiyorum biliyor musun?
Hani bir ağaç vardır bilir misin bilmem ama;
Kışın ardından gelen ilkbahar güneşine aldanır,
Güneşin ufak bir ışıltısını gördüğünde
Kendini tutamaz kaptırıverir kendini.
Ya sonra ne olur bilir misin,
Aniden gelen soğuklarla
Açılan çiçeklerini döküverir.
Bir kez daha yüreği burkulur.
İşte ben o ağaç, sen ise güneşimdin,
O ağacın güneşe aldandığı gibi bende sana aldandım,
Her bana bakışında hiç sönmeyecek güneşim,
Hayat sebebimdin sen.
Peki şimdi nerdesin?
Başka baharlarda mı yeniden bu acılarla bırakığ gideceksin?
Hiç sanmam!!
Artık o ağaç aldanma baharlarını geçti.
öyle bir zaman gelecek ki,
Sen yalandan olan ışıklarınla
Dökecek bir ağaç tanesi bile bulamayacaksın!!