Seni öyle çok seviyorum ki-bu yüzden ölmeyi yaşamanın bir sonu olarak görmüyorum-nedense-

…hem ben seni bir kere sevmedim biliyor musun? Çok kere yandı bu yüreğim; okyanusun derinliklerine bırakıldığında bile “sen” diye, sahillere vururdu yetim dalgalarını. Nasıl da yaşamayı sen bilirdim. Çok kere severdim seni/ bir kere hiç değil…

—bilirsin belki-ta uzaklardan harflerimin nasıl da sensiz öksüz kaldığını… Hissedersin, duyarsın kalp atışlarımın menteşe gıcırtısından farksız olduğunu… Evet, bu beden “sen” olup kimliğini doğruladığında, aşkımız bütün aşklara bedel olacaktır.
(yüreğimden gelen o eşsiz sese inanarak: seni seviyorum)

…bir gün ansızın çıkacağım karşına. Nedeni diye sorma! En güzel seni seviyorum’la çalacağım kapını. Belki ürkek bir ceylan yüreğiyle karşılayacaksın/ belki biraz korkacaksın. Ama ben, en güzel benle çıkacağım karşına-yemin ederim-

—beni bilen-bilir sevgilim… Benim için en büyük suç seni sevmemektir. Zamanın herhangi bir anında düşünmemektir seni. Cezam, ölümden de büyüktür. İnanmamaktır Allaha… Mesela çocukken beyaz bulutların yanaklarından öptüğümde, güneşin kızardığını sanırdım. Öylesine yaşardım sensiz çocukluğumu da.

…ne zaman elinde ekmek evine hızlı adımlarla yürüyen bir adam görsem, kıskanırdım. Bil ki-bende sana koşmak isterdim en mutlu halimle; yüreğimi yüreğine sunmak, en masum halimle yağmur düşlerinde uyumak isterdim dizlerinin dibinde… Bana “güvenmek” dediğinde çok üzülürdüm, ama söyleyemedim bunu sana. İstemezdim kırılmanı, yüzündeki gül bahçesine benzeyen ihtişamın kaybolmasını inan hiç istemezdim…

—bil ki, ölmeden önce duymak istediğim son söz “seni seviyorum” olurdu(tabi ki senden). Ölmeden önce dediğime bakma sen! Yalnız kaldığımda değil; en çok sensiz kalabalıklarda ölüyorum. Her isimsiz suratta suretini aramak var-ya kahroluyorum. Ya biri bana çarpacak yere düşeceğim; ya da öyle işte ben seni sensizde yaşamaya çalışacağım. Ya güneş vuracak en tepeden bedenime, gölgeme sarılacağım; ya da öylesine eskiciye hayallerimi satacağım. Ama bil ki, asla sensiz hiçbir şey yaşamayacağım…

…biliyor musun, yakınlığına kızıyorum bazen nefretle… Bir elim elindeyken diğer elim elim-eline ne kadar uzak bir bilsen. Bu yüzden insan bedenine de kırgınım. Bir bütün olarak yaşamak ne güzel olurdu seninle. Bilirsin, en zor yollardan geldim sana, koşarak, ağlayarak, hasretle… Uzaklar getirdi beni sana-bu yüzdendir nefretim yakınlıklara…
(bil ki, artık ben de senin gibi seviyorum-seni-)


“…ve akşam karanlık sulara renk verince
Yakamozun ıslık sesinde çoğaltırım varlığını
Ne zaman ki düşerim dalga sesine
İşte o zaman martıların çığlığından seslenirim-sana-“

Emre onbey