hayrettin taylan




-Hayallere sığınıp avuntunun içinde kendimle yarışıyor, kendimle aşıyorum içinde çıkılmazlığı.Bir rüya ile bir hal arasında kalıyorum.
-Küçücük mutlulukların defterini yazdım. Büyülü huzurun kitabını da yazdım. Kendime kavuştum. Meğer çok uzakmışım. Yorgun, bitkin, isimsiz, sensiz kalmışım.
Geçici heveslerin dövmelerinde bilindik anlara bileniyordum.
Gidiyordum kendimden, kendimle ayrılmış hayatlardan.

Sükût çözüm değildi.Bağırdım. Bağırmak kolay.Nidalarım şiirlere sığmadı. Çağırdım seni notaların sol sesinden, bağrımın sol nefesinde.
-Söz keser sözü, göze almaz göz bazı sözleri. Sen , senden, sen benden sonra kendine yenileniyordun.
Güzelim ,hayatım senden sonra hayat.Sana baktıkça güzelleşiyor dünyam.
Bir şeylerin mağduru değilim, bir sonların mağduruyum.

-Kararımın karartısında kendimle barıştım, kendime alıştım. Sevmek, karar değil, ayrılmak karar. Sevmek elimde değildi, dilimde, gönlümde, duyularımdaydı.
-Ayrılmak neden karar? Çünkü akılla, kalple tanışır ayrılık .İkelemi biter. Zeka devreye gider. Gitmelerin onayı var.

Pranga kendine ilerler. Aşk, kendi ünitesinden sormaz.Aşk, bütün müfredattır. Her duygunun sayfasından sorar.Zordur sevmek… Zordur sınavı.Büyük aşıkların hepsi bütün derslere katıldılar ;ama çoğu okulu bitirmeden ayrıldılar…Ya da öldüler bu zor yolculukta.

Çelişkilerim kendine yenildi, hasretlerim sana yenildi. Bağımlı anlara yandım. Bağıl bir bağ oldun.Bağından üzümler yedim.Tanelerinde teninden anlar içtim .Sarhoş olur gibi, hoşluğuna içildim.
*Kovuğumda kostümlerim vardı benliğimin.Kendime yenilenip şık bir karakter olarak dilsiz destanlara teslim oluyordum.

-İki yüzüm yoktu, ikileri senle sevdim. O da sen ve ben ikimiz ediyordu diye.İki yüzlüleri, iki yüzleri, ikilikleri sevmedim hiç…Mertliğim kendime kafiye.

Bir insanda iki yüz. Yani parçalanmış yarımlanmış bir bütün, çift kişilikli, bir bedende birbirini kaldıramayan iki ayrı insan gibi…

-Hüzünleri, ertelenmişleri, yaşanmışları, yarım kalmışları, anlatılamayanlar ,en çok da dudak ucunda kalmış sözleri, nutku kesen ifadeleri yastık yaptım kendime.Uykumu getiren ve kaçıran algıların alfalarında kaldım.
-Frekansımı zorlama sevgilim. Tellerimi teslim etme başka perilerin bestelerine, nefeslerine.
Bildiğimi okurum, senden başka bina okumam.

“Hayatı kaybetmekten daha acı bir şey vardır; Yaşamın anlamını kaybetmek. – “Seneca

Ben düş gördüm... Görünmenin, sana görülmenin, kendimi görmenin düşlere düşen düşüydü. Dün gibi bende kalışın anlatılmaz, yazılmaz, dile getirilmez, ancak yaşanırın düşüydü.Düşlere bile sığmıyordu, öylece sığ, öylece sızılı, öylece derin, öylece beni benden alan duyulsama sağanağındayım.
Bir gül , bir gülüş, bir sen sıcaklığı geldi.
Kadınsı, sıcak, içten ruhu, anı, en sıcağı yakarcasına
Öylece kaldım, öylece seçildim sana..bilesin

Çerçevede bir fotoğraf ve tümüyle senle çevrelenmiş, tümüyle senin endamın sığmış .Şimdi onu kaldırıp yerine yokluğunu ,sensizliğini, ağlayışını, benden giderken nemli gözlerle son kez bakışını , diyemediklerini, ağır aksak yürüyüşünü, her şeyinden bir şeyler ekledim;ama beni sevdiğin güleç fotoğrafın yerini tutmadı.Beni severken mutlu olduğun bir kareydi.Şimdi o kareye kaç ömür vermeye razıyım. Kaç hatıranın inceliği , kaç bakışın, huzurun, isteyişin karesi vardı.
Garip...karmaşık...çapraşık , ardışık, sonsuz, sensiz, bensiz, bir sızı gibi dağılıyorum ansızlığa.


Sevdaya dairlerin dairesinde kaldım.Kalmak ile hep kalmak arasında bir aram var hep. Heplerimin heybesi doluydu.İçi dolu bir şansla sana gelmiştim.Zaten şanslıyım hep, sen konusunda da şansın en özeli sunulmuştu.Beni şükürlere sunan bir şanstın. Bir derse gidiyordum, bir dersin sonunda ayıklanmış zamanlar beliriyordu.
Hayalleri çalınmış hallerin çekimindeyim. Halim yok sensizliği çekimlemeyi. Halim vaktim yerinde;ama halim yok senden başkasını sevmeye.