“Başlamak, başarmanın yarısı,” demişler. Önemli olan cesaretini toplayıp atacağın ilk adımdır. İçindeki ses, bir şeyi başarabilirim diyorsa ilk adımı atmak için kayıtsız kalmana hiç gerek yok. Hadi durma; lokantaya aşçı, inşaata işçisi, bisikletçiye tamirci olarak girdiysen yanlış yapmaktan korkma.
Kendinizi yatkın olduğunuz herhangi bir sanata meyledebilirsiniz. Simitçilik, tuvaletçilik, kapıcılık, işportacılık. Hepsi de yaşamın ta kendisi değil mi? En alttan ezile ezile geleceksin ki; pişesin. İnsanların bir bakışından içindeki kaynayan kurtları algılayabilesin. Hele de yazarlığa soyunduysan yapacağın hatalar sana ilerde doğruyu bulmak için bir merdiven olacaktır.
Edebiyat, bir derya. Yüz yüzebildiğin kadar. Ama; suya ilk atladığında köpek balıklarının seni okşamasına dayanmalısın. Seni öpücük manyağı ederler. Prinalar gibi etlerini cımbızlarlar.
Okuyarak beslendiğin kadarını yaşanmışlıkların içinden gelerek hayal gücünle birleştirerek ve de kaleminin yazdığı kadarıyla üretmeye çalışırsın. Ürettiklerini de okuyucuyla paylaşmak istersin. Yemezsin içmezsin, geceleri herkes mışıl mışıl uyurlarken yorganlarında(!) pireler uçuşurken, sen deli danalar gibi kaleminle boğuşarak bir şeyler üretirsin. Herkes kendi dünyasındaki sanalda gezinirken, sen dürbünle ararsın da bir Allah’ın kulunu okuyucu olarak bulamazsın.
Sonra bir üstadının yanına gider, teselli ararsın aklın sıra. Aman Allah’ım öyle bir öğütler alırsın ki; eşekten düşmüşe dönersin.
Ah! Bu hayat göründüğü gibi değilmiş. Estetiği buldum derken çirkinliği; erdemliği yakaladım derken riyakarlığı görürmüşsün.
Sakın unutma dostum. Bu bir yılgınlık sızlanması değil. Sen ilk adımını at yeter ki..Bir gün engelleri bir bir aşacaksın. Nasıl mı? Bol bol okumak suretiyle. Okumadan şair olunduğunu gördüm de yazar olunduğunu hiç görmedim.
Sakın unutma!...