Hayatımız hep bir bekleme alanı gibidir. Neyi kimi beklediğimizin bir önemi yok. Gelenler gitmesin, gidenler gelmesin isteriz çoğu kez. Gittikçe kalanlar katilimiz olur.

Beklemekle geçen yıllar en zorlu dönemidir hayatın. Bekleyenin acı çektiği gideninde bir daha dönmeyeceğini öğrenmeye başladığımız yıllardır. Hiç bitmeyecekmiş gibi başlayan her aşk, hiç başlamamış gibi yok oluyor, tarihe karışıyor. Takvimde solan yapraklar gibi…

Beklemek sabrı bilenlerin işidir derdi babam. Beklemenin ayrı bir tadı vardır. Onu yalnızca sabredenler yaşayabilir sen daha çok pişeceksin oğul derdi. Şimdilerdeyse öyle piştim ki ateşler bile sönüyor gözyaşlarımın yağmurunda. Artık beklemenin ne demek olduğunu biliyorum baba.

Beklemenin de aşaması vardır. Çektiğin cefa kadardır süreceğin sefalar. Aşklar, dostluklar akrabalar hepsi için geçerlidir. Sonsuz bir hayat için seçtiğimiz bu sınırlı hayatta, verdiğimiz emek kadardır alacaklarımız. Kimi Cuma günü gibi sever. Her hafta görmek için. Kimi ramazan gibi sever. Bayrama erişmek için. Kimiyse bir ömür acı çeker. Cennette ebedi bir hayat sürmek için. Ben seni cennettim bildim yârim. Bir ömür hasretim sana. Ama sen yine de elini çabuk tut. Ne bileyim en azından iyi olduğunu bileyim. Çünkü biliyorum ki beklemenin de bir erdemi vardır. Gözlerini açık tut sevdiğim gözlerindeki aşkı okudukça ilmim artıyor.

Seni sevdiğimi unutma. Ben sevildiğim hiçbir anı unutmadım…