ÖSS tercihlerinin yeni belli olduğu o günlerde yazdığım bir deneme, onları gördükçe hep kendimin evden ayrılışı geliyor aklıma.
Paylaşmak istedim. Benim kazandığım yer çok da uzak değil aslında arabayla nerdeyse 2 saatte gidilebilir. Denizli. Tercih sonuçları açıklandığında mutluluktan havalara uçan ailemi gideceğim günün sabahında hiç de mutlu görmedim. Gidecek olmamdan dolayı olduğunu biliyordum fakat çok üzerinde durmadım. ben heyecanlıydım. gideceğim apartıma yerleşeceğim çeşit çeşit insanlarla tanışacağım yeni bir sayfa yeni bir şehir falan.. ben bunları düşünürken odada yalnız olduğumu farkettim. Halbuki daha 5 dk önce herkes içerde benimleydi.
Mutfaktalarmış meğer. yanlarına gitmek istedim. gidemedim.. Kardeşimin hıçkırık sesiydi beni durduran. eğer gidersem beni de avutmaları gerekecekti çünkü. ordaki duygusal sahneleri görmezden gelip geri döndüm. her neyse, babamın mesaiye gitmesi gerekiyordu. sonunda mutfaktan çıkabildiler. bir de ne göreyim kıpkırmızı gözlerle annem babam.. annemin ağlamasına dayanamam zaten ama babamın ağlamış olabileceğini dahi düşünmemiştim. o koskoca sert görünümlü cüssenin altından böyle hassas birinin çıkması yüreğimi burktu. mutfaktan çıkıp doğru çıkış kapısına yöneldi. bana iyi yolculuklar bile demeden.. ben de bişey diyemedim. annem sesi titreyerek söyleyebildi: bir hoşçakal demeyecek misin babası?
Ondan sonrası zaten koptu.. babamın bir sarılışı vardı ki. hiç bişey söylemeyip çok şey anlatır gibi, kendine iyi bak biz her dk yanında olamayacağız der gibi, seni çok seviyoruz der gibi..
Ağlayan gözlerle ayrıldık. otobüsüm öğleden sonraydı ama daha saat sabahın 8’i. oturduk muhabbet ettik. komşularımız geldi. tam o buhranlı hava dağıldı derken komşuların: sen şimdi nasıl ayrılacaksın bu küçücük kardeşinden ay kızım demeleriyle gene bir buğulu hava.. anneannemiz gibi sevdiğimiz Ayşe teyzemiz gelmiş. Haberim yok. Ben valizleri kapatıyorum artık vakit geldi. Annem hep bana gülmeye çalıştı o ana kadar. Canım annem, neler neler yaptı benim için bugüne kadar. kardeşimle kavga etsem hep arabuluculuk görevini o yapardı. yufka gibi yüreği var bilmez miyim, onu üzmeye dayanamam..
Otogardayız. bindim otobüse el sallıyorum. yaş gözümün ucunda ama ağlamıyorum tutuyorum kendimi. otobüs hareket ediyor. ben bakmıyorum. gözden kaybolmak üzereyken baktığımda, annem Ayşe teyzemize sarılmış ağlıyor. kardeşim desen arkasını dönmüş küsmüş gibi ağır ağır gidiyor. beynime kazınıyor o sahne..
Tam uzaklaşıyorum. bu sefer de şoför arabayı durduruyor. ben bi an önce gitmek istiyorum yoksa sürekli ayrılışımız aklıma gelecek kafamı dağıtmam gerekiyor. bir bakıyorum. babam. şoförle konuşuyor. benim kızı otogarda denizli otobüsüne bindiriverir misin.. baba ben binemeyecek miyim . sanki hiç yapmadığım şey otobüse binmek. . ses yok..
hadi iyi yolculuklar kızım deyip kalıveriyor arkada.. ben de bakakalıyorum öyle tabi. başlarda denizli ne ya ben istanbula gidecektim diyen ben, yolda çok defa şükrediyorum iyi ki o kadr uzak değil diye.
öyle işte. ilk eve gelişim için gün saymıştım resmen. tam 27 gün sonra dönmüştüm hatırlıyorum. Ama o çıkış hiç bişeye benzemiyordu. tekrar geldiğimde aynı hissetmedim hiç bi zaman. şimdi gidecek olanlara bu yazdıklarım fazla acıklı gelebilir. ben çok duygusal olduğumdan mıdır kız evladı olduğumdan hassas olunduğundan mıdır bilmem. ama bunları herkes yaşıyor belki daha yüzeysel belki daha derin.
benim diyeceğim bunu okuyan bir baba yada anneyseniz çocuğunuzun psikolojisini anlamayı deneyin lütfen. yok eğer giden sizseniz, onlar zaten üzgün. yanlarında üzülmek yapabileceğiniz en kötü şey.. benden bu kadar:) tüm üniversiteye gidenlere başarılar:)