Büyümeye başladığımı farkettim; canımı sıkar oldu artık yağmurda ıslanmak,daha az hayal kurar oldum,yarını umutla değil endişeyle anar oldum.
Gerçekleri anladıkça,o sıkıcılıkta boğulmaktan hiç kimse alamıyormıuş meğer kendini.Her ne kadar daha çok bağlanılsa da hayata,renkler yerini zamanla siyah-beyaza bırakıyormuş.
Zevkle yaptığım pek çok şeyi yakıştıramaz oldum artık kendime.Mutlu olduğum zaman umarsızca çığlık atamaz oldum,sakızımın balonunu kimseye aldırmadan patlatamaz oldum.Üstüne üstlük bunları yapanları bir de ayıplar oldum.Kısacası artık büyük oldum.
En son ne zaman kim daha yükseğe çıkacak şirinliğini içeren salıncak yarışına dahil olduğumu,ne zaman çamurdan yemekler yaptığımı,ne zaman o dünyanın en lezzetli yemeklerini ebeveynlerime ikram etme lütfunda bulunduğumu ve en son ne zaman çocukluğuma ait heyecanları tatığımı anımsayamıyorum artık.
arkadaştık bir zamanlar.Aramızdaki tek husumet ’Ebe ben değilim bu sefer’ masumluğuna aitti.Oysa artık geri dönülmez kavgalar var hayatımızda.
Bilmezdim,büyümek isterken her şeyin bu denli tatsız olacağını.Anladım.
Artık geri dönmek istesem de başaramayacağım bir noktadayım.Keşke demek saçma,anladım ki keşkelerin işe yaramayacağı bir dünyadayım.......