Merhaba sevdiğim;

Bu sana yazacağım ilk mektup. İçimdekileri dizlerine yatıp, gözlerinin içine bakıp anlatmak isterdim fakat hayat bir türlü seni bana vermedi. Bu yüzden içimde dağlar kadar yer kaplayan, sana söylemek istediğim tüm şeyleri sırası geldikçe yazacağım. Aslına bakarsan iyi bir yazar değilim. Sadece her şeyi bil istedim. Eğer bir gün okursan bunları,neler hissettiğimi anlarsın.

Nasıl başlayacağım bilmiyorum. Ama bir yerden başlamak gerekiyor biliyorsun. Herkes en başından başlatır anlatmaya. Ben ise sondan başlayayım. Yani bugünden. Bundan dokuz gün sonra iki yıl oluyor sana son kez sarılalı. Geldin, ne olduğunu hatırlamadığım ama hayatımın orada kaldığı, ondan sonra zamanın benim için işkenceye dönen zamanın başlangıcı. Hele de yaptığın, kırılan kalbimi tekrar tekrar kıran hareketin var ya. “ Çivi çiviyi sökermiş.” le başlayan ve beni her gün rol yapmaya zorlayan hareketin hala dün gibi aklımda. Söylemeyeceğim ne olduğunu çünkü sen çok iyi biliyorsun. Bu arada bir şey söyleyeyim mi sana. Senin hakkında hiç kimseye bir şey söylemedim. Sen bende kaldın yani. Senin yaptığın gibi değilim. Bir şeyler anlatmadım. Herkesin ağzına sakız yapmadım seni, senin beni yaptığın gibi. Binlerce kilometre uzaklıkta yaşayan kişilerden duymadın benim anlattıklarımı değil mi? Duymayacaksın da hiçbir zaman. Çünkü seni gömdüm kalbime. Bir daha çıkarmamak üzere gömdüm. Şimdi anlıyorum bunu.

Neyse deyip, her mektup gibi, yada Sabahattin Ali gibi gözlerinden öperek bitirebilirim ilk mektubumu. Biliyorum çok kısa oldu. Bunun için kusuruma bakma tamam mı? Zamanla yazacağım daha merak etme.

Son bir not: Esasında en başında söylemeliydim. Sevdiğim diye başladım ama, daha doğrusu bir zamanlar sevdiğim olmalıydı. Sadece ilk sevdiğim,ilk acıyı tattıransın. Artık boş bir kalbe sahibim ve sahibini bekliyor hala.