Hayatla aramda yalnızca benim görebildiğim kocaman bir çember var sanki.. Kocaman bir konuşma baloncuğunun içinde hapsedilmiş gibiyim.. Başkasına ait bir konuşma balonu.. Başkasına ait bir yaşam..Öyle çepeçevre sarmışki bu çember.. Sanki ses geçirmeyen bir duvar. İnsanların neler konuştuklarını duyamıyorum.. Sadece ağzını açıp kapatıyorlar gibi.. Ve göremiyorum yüzlerini net olarak.. Ve sanki kimse beni duyamıyor.. Kimse ne söylediğimi anlamıyor.. Ve de kimse göremiyor asıl beni.. Bendeki ‘’ben’’i..
Sanki hiç bilmediğim bir yerlerden kanıyorum.. Kanım eksildikçe nefesim yavaşladıkça hissediyorum kan kaybettiğimi..
Soluğum yavaşlıyor.. Kalbim yavaşlıyor.. Ve anlıyorum ki kanıyorum.. Fark etmeden ağlamak gibi..Göremediğim bir yerden,bilmediğim bir yerden kanıyorum.. Sanki vücudumda hiç bakmadığım baksam da göremeyeceğim bir yer var.. Ya da görmekten kaçtığım,görmezden geldiğim zayıf bir yer..Ve o çemberin içinde kimse kanadığımı da görmüyor..
Sanki doğduğumdan beri yalnızım.. Yalnızlık değil canımı acıtan..Hiç insanın ailesi canını acıtır mı .. Canımı acıtan kendi soluğumun buharından başka ısınacak hiçbir şeyimin olmaması…üşüyorum..canım yanıyor.. ve ben bilmiyorum gene .. neden kanadığımı bilmediğim gibi.. neden canımın yandığını da..
bilmiyorum…..hiçbir şey…