Küçük Adem susamıştı. Tam iki gün geçmişti bulamamıştı evini.Ama anne özlemi susuzluğunu bastırmıştı.Çocuk bir an yere düşecek gibi oldu.Başı dönüyordu, uykusu da gelmişti.Daha fazla devam edemeyecekti.Bir köşeye çekilip beklemeye karar verdi.Babasından öğrendiği bir şey vardı ’Dua etmek ’...
Buna ihtiyaç duyduğu zaman olduğunu anladı.Bir çocuğun Yaradanından isteyebileceği en büyük duayı yapmaya başladı.Çünkü duada ’Anne’ye kavuşma arzusu vardı.Bu sırada uyuya kalmıştı çocuk.Gözünü açtığında kendini evde buldu.Annesinin yanındaydı artık.İlk kez o zaman dua emişti.Duanın önemini ilk kez burada kavramıştı Adem.

Bu olayın üstünden tam 30 sene geçmişti.Adem büyümüş,kocaman adam olmuştu.Yine çok susamıştı ama bu sefer imana ,namaza,duaya susamıştı.Derin bir uykudaydı ,çok geç olmadan gözünü açmalıydı.Büyük bir arayış içerisindeydi, kendini arıyordu.Zaten Allah’ı bulamayan kendini kaybetmez mi?Bu halin böyle devam edemeyeceğini biliyordu.Bazen bir köşeye çekilip derin düşüncelere dalıyordu.Yine böyle bir gün uykuya daldı.Belki de bu uyku yeniden uyanışın habercisiydi.Uyurken bir rüya gördü.Rüyada küçük Ademin kayolduğu zaman ki yakarışını gördü.Fakat rüyadaki Adem uyanamamış, Annesine kavuşamamıştı.
Adem gözünü açtığında her şeyi daha iyi anlamıştı.Büyük adem ’Uyanmıştı’. Derin bir uykuya daldığından utanmıştı.Babasından öğrendiği bir şey vardı ’Dua etmek ’...Buna en fazla ihtiyaç duyduğu zaman olduğunu anladı.Çünkü duada ’Allah’a kavuşma arzusu vardı.Tövbe etmeye başladı.Artık bir kulun Allah’a en yakın olabileceği yerde ’Secde’deydi.Anne, babsını arayıp teşekkür etti ve olanları anlattı.Biraz sonra uykuya daldı.Bir daha uyanamadı.Belki de duası bir kez daha kabul olunmuştu.’’Allah’a kavuşmuştu.’’