Anamın anlattığına göre çetin geçen kış aylarından mart ayında karlı ve fırtınalı bir gece de dünyaya gelmişim. Herkes sevinçten mutluluktan havalara uçmuş annem, babam ve kardeşlerim. Düşünsene be arkadaşım altı çocuklu bir ailenin yedinci çocuğu ve buna rağmen herkes mutlu.Belki ev küçük ama mutluluklar büyükmüş. İmkanlar kısıtlı ama yürekler olabildiğince açık ve geniş.
Çocuk iken hiç bir şeyin farkına varamamış olmak şimdilerde yüreğimde hep burukluk veriyor. Acaba babam ve annem neler yaşadı acaba ihtiyaçlarımı gidermek için kısıtlı imkanlarla neler yapabildiler belki üzüldü belki de imkansızlıklar la oturup bir köşede hüngür hüngür çaresizce ağladılar. Ya kardeşlerim ya onlar hiç bir şey beklemeden nasılda katlandılar o fakirlikte yedinci çocuğa.
Şimdilerde iki çocuğa zor bakılıyor o da bakılmak denilirse. Sabah gazetede okudum bir haftalık bebek çöpte bulundu diye manşetler atılmış. Şimdi düşünüyorum da benim babam ve annem belki fakirlerdi ama yürekleri zengindi. Vel hasıl çocukluğum belki abimin eskileri ile gelip geçti ama mutluyduk üzülmedik ve hiç kimseye de imrenmedik çünki annemiz ve babamız üzülmesin kahrolmasınlar diye. Ya arkadaş bak işte zamane çocukları herşeye sahip ama hangi köşeye baksan üzüntü üzüntü üzüntü...