Hani doyasıya ağlamak ister ya bazen insan , ama hep bir yerlerden engeller çıkarır, ve ertelenir gözlere ağlamak …Ama yürek ertelenmeyi kabullenmez. Gözyaşları ile yanaklar ıslatılmadığın da , kalplerde yağmur öncesi bir fırtına gerçekleşir ve gönül sırılsıklam olur! Ruhun kirini temizler , gözyaşları ve ardından bıraktığı sessizliğin yankıları...
Ve ağlayış cam kesiği ağrılara, ağlayış kanayan yaralara !
Ağlamak; Rahmandan kuluna bir rahmet bir armağan! Ağlamak; İçimizi sıkan sıkıntıları, dışa vurmak… Bu sıkıntılardan arınmak...Bazen sevgiliye naz, bazen sitem, bazen de anlaşılamamak! Ya da geçmişin pişmanlığına yanmak ...
Ağlamak; kaybedilene ağıt! Hüznün doruk noktası! Resulün kaybettiği oğluna hediyesi! ’Ya ResulAllah! Sen de mi? ’dedirten inci taneleri… Ve yalnızlığın ısısttığı gecede Rabbe yöneliş...Vav gibi bükülmüş bir eda ile af dileme! Ruhu saran ateşin sıcaklığının dışa vurumu! Adeta ateşi küllendiren gözyaşı tanelerinin, yangın yerine düşmesi ve yıkanması sonra da toprağa karışıp yok olması!
Gözyaşlarının evi sadece hüzün ve acı değildir. Bazen mutluluğun duyulduğu gönüllere konuk olur, sevincin gözlere yığılması gibi... Ardından göz pınarlarından süzülen sevinç gözyaşları, sevinç hanesine hakim olur!
Ağlayış sükutun haykırışları .Sözden öte söz söylemek! Hissettiklerini ifade etmekten uzakken bazen , süzülen damlalarla bunları tek tek yazmak! Gönülde ki gök gürültüsünün adeta yağmuru davet edimi! Yakubun Yusufa özlemi… Yalın, riyasız hiçbir kelime telaffuz edilmeden tüm açıklığıyla, duyguların saf söze eğilişi ...
Ve ağlayabilmek; Gece yarısı tüm zihayat uyurken, seccadesinin yönünde Rabbine huşuyla yöneliş, Onunla buluşmanın doruk noktasında, mim misali başın secdeye değmesi ...Bir müminin gözlerinden süzülen yaşlar ! Belki de insanlığın kurtuluşuna mütesebbib!
Ağlamak ,bir annenin yavrusuna özlemi, hasretinin ifadesi!Duygular karmaşası içindeyken kalbin birden infilak etmesi! Ve gözyaşı; Rabbinden rahmet olarak iner yağmurun yeryüzüne inmesi gibi.... Ve rahmetin anneye tesellisi!
Ağlamak ; Sevgiliye sığınak! Mecnundan Leylaya kalan hatıra! Ve Resulün; ’ümmetim ümmetim ’sözcüklerine karışan merhamet yakarışları!
Bırakın ağlasın o zaman kalpler dokunmayın... gözyaşlarımız bile ağlasın hallerine ...Vav olmuş gönüller , mim olup koysun başını ,kesra gibi süzülsün gözyaşları , yüreklere aksın, harabeye dönmüş duyguların yangınına o da bir damla su taşısın . Rasulün benim bildiğimi bilseydiniz az güler , çok ağlardın sözüne ağlasın gönüller. Kulluk hamuruna gözyaşı karışmadan var olunmuş sayılmaz, pişmez ,kıvamını bulmaz o halde indirin rahmet yağmurlarını kurak yüreklere . Belkide baharlar müjdelenir hüzünlü ayaz gönüllere...