Sebebini bilmiyorum ama içimde hep bir hüzün sanki mutsuzluk beni bırakamıyor.Ne yaptım da bu kadar alıştın bana.Ne yaptım ben senden nefret etmekten başka.Bütün şarkılar dokunuyor yüreğime ağlatıyor nedir beni bu denli üzen bir şey eksik tamamlayamadığım bir şey.Tarifini yapamadığım bir şey alıp götürüyor beni.Atamıyorum içimdeki sıkıntıları ne kadar yalvarsam da Allaha.İçimde ölü bir gülümseme gözlerimde ki yaş bile üşümekte özledim wski çocukluk yıllarımı meğer ne kadar boş şeylere üzülüyormuşum uyuyunca geçip giden.Şimdi ne kadar uyursam uyuyayım geçmiyor suskunluğum hüzünlerim.Ben yeni güne gülümseyerek uyanan cıvıl cıvıl gülümsemesiyle ortama can katan kısmeti özledim.Özledim de gelmedi bir türlü.Hayal ettiklerimden çok hayal kırıklığıyla uğraşıyorum suskunluğum işlemiş iliklerime kadar.Aklıma bir an tükenmişlik sendromu geldi...acaba...?Büyüdüğüm için hayatın farkına vardığım için mi acaba aniden değişiverdim.Hoş içimdeki insan sevgisini ve vijdanı koruyorum fakat gülüşlerim soluyor günden güne bakışlarımda gördüklerim detaylaşıyor ayrıntılara takılıyorum neden düpedüz göremiyorum hayatı sanırım ben ciddi anlamda üzülmekten ve yalnız kalmaktan çok korkuyorum.Dostlar uzakta annem uzakta en ihtiyaç duyduğum anda boynuna sarılıp ağlayabileceğim hemde hıçkıra hıçkıra ağlayabileceğim herkes uzakta.İçimdeki yalnızlık hissini dolduramıyorum.Oysa ki geçmişte çok dostlarım vardı hiç yalnız kalmazdım şimdi ise onların her halini özlüyorum.Yeter artık bitsin bu kısıtlama ben dostlarımsız yapamam...