O puslu sokağa girişimin ilk doğum günü.
Hala pulu ve hala nerdeyse yağmur yağacak.
Orada jarjörler vardı,annesini tanımayan çocuklar bank sırsındaydı.
Mutluluğu kart postalara cizme ihtimali olan ressamlar yoktu.
Ama hep bir umut vardı.
Doğan güneşle duru bir göle dönen,
Batan güneşin son ışıklarıyla,umutsuzlukla dertleşen benim gibi niceleri vardı.
Biz vardık,ben vardım.
Taki elimden tutan aşkın varlığını öğrenene kadar sesizdim.
Sonra ah bir gelseleri düşlemeye başladım.
Belki daha karanlık bir yoldu ama,tünelin sonunda zümrüt ihtimaliyle yürüdüm.
Sonra uyandım rüyadan.
Var olan sadece,hala sürgünden gelmemiş olan hayallerim.
Babamın gençliği ardımda ve benim içimdeki o.
Bulunamamaktan korkuyorum.
Ben beni hala tanıyamamışım,o gelsede ben genç olamayacağım artık.
Hala cıkması mechul bir affın beklentisiyle yazıyorum.
Ve yazacağım son şiire hükümlüyüm.

Ünal
11.07.2002