Bugün yine kendimdeyim. Tatildeyim, izinliyim kendimle buluşmak için. Düşünüyorum durmadan. İçimden bir şeyler kopuyor sanki. İlk önce kendi derdime isyan etmek geliyor içimden. Susuyorum, dur diyorum kendime. Vatan kurtuldu mu ki sende kurtulasın ? Gökyüzü ay ışığına bakarak içtenlikle gülümseyebildi mi ki sende hayata gülümseyebilesin ? Şehidin toprağı için akıttığı kanından memnun mu ? Değil. Neden ? Çünkü toprağa sızan kanlarını sömürüyorlar. Çökmüşler baykuş gibi üstüne ama fark etmiyor gece gündüz, her daim başındalar. Peki öyleyse sen memnun olabilir misin tüm bunlar karşısında ? Olamazsın ve hatta kendi kişisel sorunların için mutsuz bile olamazsın.Hakkın yok buna çünkü.Olamaz da… Analar ağlarken, gazinin,yetimin hakkı gani gani yenirken, sen “ of çok mutsuzum çünkü kimse beni anlamıyor” diyemezsin.Dersen eğer “ananı da al git” eş başkanın dediği gibi. Şehitlerin annesi,babası, eşi, çocukları ağlarken sen her ne kadar üzülsen de onları gerçekten anladın mı ? Anlamadın ! Anladım dersen yalan olur. Anlaman için yaşaman gerek. İşte bu yüzden susuyorum, dur diyorum kendime.Vatan kurtuldu mu ki düşmanından, arındı mı ki dertlerinden, sende kurtulup arınasın ? İşte durmadan düşünüyorum böyle. Yanıyorum, susuyorum, üzülüyorum. Ama Her şeyden önemlisi de korkuyorum. Kaybetmekten korkuyorum. Öyle hayatımdaki bir eşyayı falan kaybetmekten değil ama. Milletimin onurunu, tarihini, şahsiyetini, kültürünü, benliğini unutup önce kendini kaybetmesinden sonrada kendini yitirdiği için vatanımızı da unutup yitirmesinden korkuyorum.