anladım, görmeye başladım aklımdakilerle kalbimdekilern uyuşmadığını.. yüreğimdeki kilitli bir kutuda zannederken baktım ki dökülüvermiş ortalığa tüm yaşanamamış, yalnız ve yarım kalmış duygular.. kürek çekmek boşa. denizin dalga çabası yersiz. rüzgar zoraki itekliyor denizin ortasında kalakalmış küçük teknemi. ’hadi’ diyor, daha değil, bırakmak zamanı değil. yola devam et, kalk ve tüm gücünle... tükenişimi göz ardı ediyor hayat, her defasında beni farklı hüzünlere abone yapıyor. farkedemiyor güçsüzlüğümü. denizin ortasında kimsesiz ama sakin terkedilme isteğimi yadırgıyor. beni coşkun denizlere mücadeleye çağırıyor. ’bu kadar çabuk yorulmuş olamazsın’, şaşıyor...
yoruldum evet, insanların vefasızlığından, şanssızlık üstüne şanssızlığımdan, sessizlikten, suskunluktan, yalnızlıktan, bu bitmeyen yalnızlığımdan.. en çok da kendimden..
yoruldum...