Sesi kısık,güneşi solgun yalnız bir yalnızlık işte...Hiç bu kadar kalmamıstım kuytu köşelerde,
hiç bu kadar acımamıştı hani şu sol yanım,hani şu kahrolası,canı cıkası sol yanım... tiryakisi
olduğum ela gözler de sendeleyip duruyorum...Korkuyorum düşmekten...

Bu kadar sahipsiz kalmamıstı yüreğim.Havasız,rutubetli geçitler de kendimi yokedercesine
aglıyorum.Ne çok direnmişti ruhum.Biliyordum çünkü kokusunu bir çekersem içime vazgeçemiyeceğimi...
Sustukça birikiyorum...Sustukca daha cok inciniyorum.en cokta incinmişliklerimin umursamazlıgı önce
cümlelerimi sonra ben denen hani bir varlık var ya işte onu kanatıyor...

Çürüyen bir gülüşüm var artık,farkında bile değil...Yoruluyorum hergün defalarca bu cehennemden
çıkma yalnızlıkta düne yenilmiş bir düş gibi,bir gülüşüne binlerce,milyonlarca defa feda edebileceğim
gözyaşlarımı temize çekmekten...

Korkuyorum...Yine akşam oluyor.Üzerimden değil ama yanıbaşımdan gecen kuslar bile uğrak vermez oldu,
bu bir türlü bitmeyen,avuclarıma ınsafsızca bırakılan aksamların,nefes aldığım mı yoksa alamadığımın mı
farkına bile varamadığım kahrolası sabahlarında...

Ölmeli miyim!...Başladığımız yer burası değildi...Severken,alışıyorken,canım canında can tutyorken,
büyütüyorken sevgiyi bu kadar çok korkmuyordum...Uzatılan o şimdi çok sevdiğim elleri geri çevirmemiştim.
Benim ellerim de yorulmuş baktımda şimdi...Üşüyorlar,ölüm kadar soguklar...Tutmayacak mısın ellerimi...

Kırma kalemimi...Taşlar yağsın üzerime,canım çıksın ama aşk eşiğinde soluksuz kalmış,deli sıfatını hak eden
sana aşkların en güzeliyle,binlerce şükürlerle kavuşmuş,şimdi kapı eşiklerinde sana hasret kalmış,hala
hani sen uyuyordunlarda içi titreyen bu hadsiz düşmesin yüreğinden sevgilim...düşmesin...
düşersem ölürüm....