Aşktan öte köy var mı?
Varsa insanı yorar mı?
Dilden ayrı söz var mı?
Varsa lügata sığar mı?

Sözcükleri el ele tutuşturamadığım günlerdeyim yine. Hepsi bana küs hepsi bana kırgın. İçimde bir yorgunluk rüzgarı esmekte. Tabiplik değil bu bendeki. Sözcüklerle aramda amansız bir kavga var. Dargınız anlayacağınız kelimelerle. Onlara çok yüklenildiğini düşünüyorlar. Bir yönden de haklılar. Onlar da bu aşk denen illetin oyuncağı olmaktan kurtaramadılar kendilerini. Bizden çok onlar yoruluyorlar beklide bu gönül deryasında. Aşık olursun yazmak istersin, kederlenirsin yazmak istersin, acı çekersin yazmak istersin. Daha nice duyguları yazarsın hep sözcüklerle. Bizden çok onlar yoruluyorlar beklide bu gönül deryasında. Bazen yalan yanlış yazılılar bazense doğru. Hiçbirinin sesi soluğu çıkmaz bu duruma.
Kendim adına mahcubum onlara karşı. Onların hakkını veremiyorum kanımca. Biliyorum bunu yapabilmem için daha nice kitaplar devirmem nice üstadları okumam gerekiyor ancak öyle hakkını verebilirim sözcüklerin. Emekliyorum sanki bu yolda bunun da farkındayım. Aşkı sevdayı anlatmaktan öte gidemiyorum şimdilik. Bana kızgınlar. Sadece işim düştüğünde kapılarını çaldığım için
Her zaman küs kalınmaz elbet birgün barışacağız. Gün gelecek onlarla canciğer arkadaş olacağız biliyorum. İşte o zaman onlar beni dinleyecek ben onları. Şimdiden hisseder gibiyim bana karşı yumuşadıklarını. Onlarda kaldıramıyor artık bir dargın bir barışık olmamızı. Her şeye rağmen seviyorum onları. Kah uzakları yakın ediyorlar kah sevdaları gönüllere işliyorlar. Bir çırpıda olmuyor tabikide bunlar; onların huyuna suyuna gitmek gerekiyor, onlarla gülüp ağlamak. Ağır dil işçileri hepsi ne de olsa. Neyse lafı fazla uzattım galiba. Malum sözün kısa ve keskin olanı makbuldür. Birgün sözcükleri el ele tutuşturabilmek dileğiyle..