15
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
1972
Okunma

Dayanılır kılan nedir hayatı ? Bunca hayal kırıklıkları ve çoğunluğunu reddettiğim doğru varsayımlı oluşumlar içinde kalmış iken... Üstelik sırf nefes alarak buna direkt olmayan bir katkıyı da sağllıyorken...Kendime ihanet gibi gördüğüm bu katkıyı değiştirmeye gücüm yetmediğini bilir iken üstelik.
Herkes çoğunlukla birilerinin çok önceden kurduğu bir düzenin en iyi parçası olması yolunda birbiriyle savaş halinde..Kendilerini unutarak.Kendi isteklerini.Kendilerine ait olması gereken doğrulardan bile bir haber olarak...
Hâlâ bu yaşama dayanabiliyor isem...bunun tek bir açıklaması olabilir; bu kurgunun içinde yer almasını sağladığım onların ne kadar suçsuz olduğunu bildiğim kadar kendiminde bir okadar faili olduğum bu suçtan onları en zararsız bir şekilde soyutlama...Evet bütün mesele burda.Yani sevgi...Kendine bile sözünün geçmemesini sağlayan yegane güç ...
Her şeyi üstlenemebilme gayesi...Böylelikle kendime kestiğim bir ceza oluyor.Olana ek olarak.
Başkalarına duyulan sevgiyi kendine olan saygının sağlanmasında kullandığın cezada araç olarak kullanmak ne kadar etik bilemiyorum ama bilebildiğim ve emin olduğum tek bir gerçek varsa o da kendin olmadan hiç bir şeyin de olamayacağı...
Yani kendime saygım olmazsa duyulan sevginin de bir anlamı olmayacak.Bu oluşun genetiğinde bu yatıyor.Ama görünen öyle değil elbette ...
Yaşıyorum...