Cümleler kırık vazo misali dağıldı yüreğimde. Her pir parçası ayrı bir yerimle bütünlük içinde. Kendimi seyre durdum kendi gönül penceremde, gözlerime dokundu sıcacık bir ada... Saçlarında kestane, gözlerinde o rüya... Kalbe giden uzun yolun kısa patikasında, her şeyin sonrasında... Bekliyordu son ada, yarım kalmış rüyada...


Sanki saklanıyordu ufacık bir kelebek, dört renge bürünmüş harika kanatları... Evet, evet görüyordum çarpan kalbini hemen, gözlerimde büyüyordu uçuşu kelebeğin. Bir çiçeği büyüten ninnisi geliyordu, kulağıma rüzgar ile usulcacık inceden...

Meçhul bir hal içinde kendimi arıyordum, yakamozun ruhuma kurduğu ev içinde. Şimşeklerin ana yurdu hüzünlü gök yüzünde, bir yansıma belirirdi her gece benim için. Dokunmak istesem de yetişemezdim asla ve tebessüm parçaları yağarken saçlarıma...

Vapurun kaşları çatık, denizin dalgaları ıslatmış eteklerini ve uzakları arzuluyor vapur, o bir kadın! Deniz de yürüyecek ve daha fazla ıslanacak etekleri daha fazla karışacak suya. Sürüklenecek kolunda bir yalnızlık bavuluyla. Bekliyor bir yerler de, yanından geçtikleri değil, selamlaştıkları asla! O en tatlı rüyada, gizemli bir merhaba...


Onun gibi yalnızlık kokulu, özlem yüklü, gam dokulu... Gözleri ela, saçları kestane, dilinde şiir aklında aynı hayale dokunan günlerin umudu. Saklandığı yerden çıkacak, kelebek kollarına uçacak... Belki bugün, belki yarın da... Vuslatın kalesi son ada... Fetih edilmek için bekleyecek gerçek bir günün akşamında...

Ve en güzel gün batımını yaşamak için içtiği and ile... Yer ve göğün şahitliğinde! Ya o beni alacak ya ben onu diyerek vapur bekliyor iskelede... Gelecek olan yolcusunu davet ediyor en güzide bir yere...
Yol uzun, yolculuk uzun, bulunmayı bekleyen meçhul bir son ada... Öncesi ve sonrası olmayan, ardı arkası kayıp, sonsuzlukla kol kola... Ama her şey cennet tadında... Çok yakında! SON ADA!