Üç günlük dünya,
Üç kişilik yaşam,
Üç yüzlü insan,
Ve tek başına ben...

Hayatın insana getirdikleri ve hayatın insanın elinden aldıkları ne kadar faşist bir sistemin parçası değil mi?

Kucaklamak isterken bütün çocukları, kollarımdan kayıp gidiyorlar teker teker yahut ben tutamadan kayboluyorlar. Büyümenin yükü daha çok bindi şu sıralar omuzlarıma. Altında kaldım da kimseye belli etmeme çabası dik tutuyor ayakta. Anlatamıyorum, anlamıyorlar, anlatmıyorum. Kimsesizliği kimseye yakıştırmadığım için kimsesiz kalıyorum galiba. Ne deniz, ne kaya, ne güneş, ne ay, ne sen, ne de ben çıkamadık bu karanlığın içinden. Sadece yazmak istiyorum sayfalarca. Durmadan, durulmadan yazmak. Sevmek istemiyorum kendimi. Oysa insan önce kendini sevmeyi bilmeli.

Bugün bir patlama noktası yada bir dönüm noktası bilmiyorum. Sadece yazarak atmak istiyorum içimdeki kuru kalabalığı. Kendimi artık tanıyamamanın vermiş olduğu acı bürüdü her yanımı.

Sana diyorum ki tut(ma) ellerimi. Kurtarırsan taşa dönüşeceğim. Kurtarmazsan ...