Kendimi bazen keçi boynuzu pekmezi gibi hissediyorum. Keçiboynuzu pekmezini sevenler için bu harika olsa da benim için berbat bir durum. Tatlı içinde boğulmak bu olsa gerek. Ayarını bilmek lazım tabi.

Neden böyle konuşuyorum peki? Bu sabah erkenden uyanıp Kadıköy’e gittim ve iskelede 6 bardak çay içtim. O sırada ,o masada,o sandalyede ömrümü sürdürebileceğimi düşündüm. Bilmem ne kadar doğruyum ? Kadıköy’de bir apartmanın önünde saatlerce oturmak gibi huylarım vardır. Bunun nedenini bilmesem de hoşuma gidiyor. Sanırım ”Kadıköy’de iken dünyanın en mutlu insanı benim. ” moduna giriyorum. Hep özeldir benim için. Hep güzeldir Kadıköy. Evladım olsa sevgiden öldürürdüm. Canım Kadıköy. Kadıköy’ün apartmanlarının tatlılığını, sokaklarının sevimliliğini geç, insanlarının havası pek tatlı gelir bana. Hani entellikten bahsetmiyorum. Kadıköy bence her yaşa hitap eden bir semt . Komik bir cümle oldu ama öyle. Kadıköy’de otururken hiç sıkılmıyorum. Yapacak bi’şey yoksa bile saatlerce sokakları turlayabiliyorum. Hele benim gibi ”Kadıköy’de bisiklet sürme” şansına eriştiyseniz çok fıstık bir olaydır . Ve genellikle yalnız olunuz. Yalnızlık başlı başına çok güzelken, Kadıköy’de yalnız yürümek, yalnız çay içmek, yalnız bisiklet sürmek, sahaflara gitmek en güzel bi’şeydir.

Sanırım bu kadar övdükten sonra okuyan şahısta , Kadıköy’e gitme isteği oluşmuştur. Öyle düşünüyorum.

Yalnız kalmaktan bunaldığım zamanlarda Kadıköy’e gidip gezerim. Gülünçtür ki evet , bir apartmanın önünde saatlerce oturup salak saçma şeyler düşünebilirim. Bunu seviyorum.

Uzun zamandır yazmamıştım. Biraz da bağzı durumlara hüzünleniyor idim.

Hadi artık Kadıköy’e gidelim