Yoruluyordum…

Kendime ait olmayan bir dünyanın bana dayattığı dertleri derdest etmek değildi asıl zor olan.
Kulağımı tırmalayan bir hatalı notanın sultasında böcek gibi ezilmemi saymasak; güzel denecek bir hayatım vardı bu sempatik sahil kasabasında.

Doğamayan bir güneş gibi sıkıntı veriyordu bestelenmemiş o şiir…

Her şeyden vazgeçip bu uzak köye gelmemin yıldönümüydü yarın.
Bir yıl geçmişti, aslında günler kızgın yağ kazanından damlayarak içime dolduğundan, bir yıl birikmişti demek lazım.

Birikiyordum…

Balıkçılarla aram iyiydi, çalışma saatlerine ayak uydurmam elbette ki kolay olmadı. Kokuya, el kesiklerine, soğuk ve neme, dalgalara, mide bulantılarına alışmak için içimden roman kahramanlarını sayıklıyordum. Bir gece Zézé oluyor haylazlıklar yapıyor kendimi güldürüyor, hayat doluyordum. Başka bir sefer sara nöbetleri ile uğraşan bir Prens oluyordum ya da kız Tevfik’e çay getiren çocuk. Ada insanı ile dertleşen bir ihtiyar oluyordum, sorular sormayı öğrenen bir yeniyetme…

Yaşıyordum…

O hikâyelerin içinde organlarımı kanırtan acılar çekerek, karnımı kastıran gülme krizleri ile yaşıyordum. En düşman bellediğimle dost oluyordum birkaç zaman sonra, en güvendiğimden yiyordum en fena kazığı. Günler geçiyor ve ben anlıyordum; beni en çok bana benzeyenler üzüyordu. En sevdiğimden beklenmedik bir darbe alıyordum. Bu yüzden değil miydi buraya sığınmam, denize gömülmem, ağların kokusuna hapsolmam.

Bitkin halde soğuktan donan parmaklarımı ovuştururken onun sesi güldürdü hepimizi.

‘Hrisof bu Hrisof’ diye seviniyordu ihtiyar.

Başına toplandık, ötekiler anlamış hüzünlenmişti. Bana göre irice bir çipura bu denli sevindirmezdi onu. Reisin oğlu beni kenara çekti anlatmaya başladı.

Yıllar önce beraber balıkçılık yaptığı oğlunu kötü bir trafik kazasında kaybedince aynı gece yakaladığı bir Hrisof ile oğlu Yusuf’u özdeşleştirmiş ve her Hrisof gecesi bir ufak rakı eşliğinde sanki oğlu yanındaymış gibi balıkla sohbete dalarmış.
Şimdi gel de sevinme artık çok az çıkan bu balığı görünce…

Geceler boyu bir kakıcın ucunda seni aradım.
Bana hayata bakmayı öğreten kadını, aşkın türlü çeşidini tattıran o harika insanı aradım. Denizden çıkan her iri balıktan seni istedim.
Gözlerini…

Uğruna şiir yazılan kılıçbalığına sordum, sırtında zıpkınla yaşayan başka bir köpekbalığına, söylemediler.
Suskundu herkes.

Cevat Şakir, Ernest Hemingway çare olmadı bu sessizliğe. Lüzumsuz bir adam peydahlandı birkaç gecedir kahvede. Herkes bir şey dedi arkasından kimse yüzüne bakmadı. Adadan mı geliyormuş neymiş benim de halim yoktu sohbete, neden sonra ortadan kayboldu.

Evora’da da Erzincan’da da aynı yanar rüzgâr ve güneşten yüzlerimiz.
Aynıdır çünkü çektiklerimiz…

Elimizde cürüm kepçeleriz denizden umudu, orada da öyle burada da.
İçimizdeki yaraların sağalması için uğraşır kitaplar bir nevi meramettir okumak; sık dokulu ağ ise insanlığımız. Orkos ürkütmez umutsuzu, sallar durur umudu olan kepçeyi son nefesine kadar…

13.01.14

Nadir




Dipnot

Cürüm kepçesi: Kıyıdan süratle geçen balık sürülerini yakalamak için kullanılan kepçe
Kakıç: Ucunda kancası bulunan, balığı tekneye alabilmek için kullanılan saplı alet.
Meramet: Ağ tamiri
Orkos: Kuvvetli lodos rüzgârları estiği zaman Karadeniz’e doğru oluşan akıntı