Ah canım!
Bak halen canım diyorum sana. Alışkanlık işte. Ya da ne bileyim işte, canımsın hep canımda sın. Gittin diye, artık yanımda yoksun diye canımdan vazgeçmem ki ben. Seni sevmekten vazgeçmedim ki.
Evet gittin. bıraktın. tamda yolun ortasında, yapayalnız bir başıma. Dayanırım ben, alışırım yalnızlığa, bir başıma yürümeyi de öğrenirim, yolumu bulmayı da. Ama sensiz olmak yalnız olmaktan daha acı be gülüm. Bu kadar çok severken neden beni sensiz bıraktın?

offf
kader mi diyeyim, vefasızlık mı bilemedim.
isyan mı edeyim, ağlayıp gözyaşı mı dökeyim? neye yarar ki...
yalvarsam gel diye döner misin tekrar bana?
olur musun yanımda ömrümün sonuna kadar?
ah sevdiğim,ömrüm dediğim.

Kızmıyorum sana, kızmışsam bile affediyorum artık seni.
Ama
O vedasız gidişin, ardına bakmayışın, haber bile vermeyişin...
İşte bu gidişi affedemiyorum.
Hiç yokmuşsun gibi, hiç olmamışsın gibi, hiç gelmemişsin gibi gidişini affetmek zor be gülüm...
Bak yine gülüm dedim sana.
nasıl da kızardın gülüm dediğimde... artık duymadığına göre kızamazsın, gülümsün işte gülüm. Bin kere kanatan, bir kere güldürmeyen gülümsün.
Kırk bin kere kanatsaydın da, bir kere gitmeseydin be gülüm.
Artık şiir yazmıyorum,hükmü yoktu bıraktı kalem elimi. Hep seni yazacaktı kalem tutan elim bulduğu her kağıt parçasına. Seni anlatacak, önce kara gözlerinden bahsedecek, sonra vefasızlığından. Kalem de kaçtı velhasıl. Bu büyük sevda korkuttu onu da sen gibi.
şarkı da dinlemiyorum artık, evde kalan eşyalarını da atmadım, topladım bir kenara, senden kalanlardan bir oda yaptım kendime... üç beş defter, not kağıtların, elbiselerin, yastığın ve ben...
alışmasına alışırım amma unutur muyum?
zor be gülüm...
ne ben seni unuturum nede sen ben gibi bir seven bulursun.