8 Nisan 2013, 17:07

Ufak bir mahalle... Neş’e ile balkon korkuluklarından evlatlarını izleyen, izlerken de ince belli bardaklarda çay yudumlayan anneler... Aşağıda körpe bacakların koşuşturduğu, minik zihinlerin üzerinde oynaştığı, bağrıştığı, kaynaştığı vefakar boyalı yollar...

Hey gidi geçmiş, yol boyunca hüznün sana uğramadığı bu mekanlarda ve zamanlarda "gelecek" dedin bana. Ve neden sonra ekledin: "hüznün adını da, yüzünü de o zaman göreceksin." Ve gördüm de vesselam!

"Anne" diye seslenen cılız, arzulu bir ses... Öyle ki o, yani "pamuk şekerci" arabası geldiğinde mahalle "anne" nidası ile çalkalanır. Ve ardından eklenir: "pamuk şekerci geldi n’olur anne pamuk şeker alim, n’olur!" Öyle ki kaçıncı katta olursa olsun; iki, üç, dört hatta beş, fark etmez. Anne, o yüksek mesafelerden para ile gönlündeki hışmı da atar ve tüm uzuvları huzur ile dolar...

Terli terli eve gelmelerim annem tarafından büyük bir hışımla karşılanırdı. Büyüdüm ’geleceği’ gördüm. Şimdiyi yaşıyorum, lakin işte bu değişmedi: Halı saha maçı oldu ve ben terli terli eve geldim, yine o aynı ses titremiyle, geçmişteki o anın aynını yaşadım... Ah annem bana geçmişimi, çocukluğumu, ’laf dinlemez’ ruhumu anımsattığın ve yaşattığın için Allah senden razı olsun.