Çok sık düşünmeye çok sık yazmaya başladım bu aralar.Oysa böyle değildim ben.Uzun zaman önce düşünmeyi bırakmasam da kalemimi kırmıştım.Zaten yazdıklarım da bir şeye benzese...

Bir şeye benzese de çıksam bu labirentlerden.Kendimi on raund boyunca sadece savunma yapıp yumruk yiyen abandone olmaya yüz tutmuş boksörler gibi hissediyorum.Ayaktayım ama yıkılmak üzereyim.Hissettiğim ise sadece acı...İşte yine geldi bir yumruk daha...Hiç iyi olmadı bu tam kaşıma geldi ve patlattı kaşımı.Hissedebiliyorum müthiş bir acı ve net görünmüyor görmek istediğim şeyler.Rakibim bile...

Rakibim mi?Hakem nerde?Bu sesler de nereden geliyor?Ben niye hala yıkılmıyorum.Niye verdiğim bunca savaş?Oysa ilk önce dizlerimin üstüne düşsem sonra yana doğru devrilsem bu acılar bitecek.Biliyorum.Niye buna hakkım yok?

Her şeyi geçtim.Bir kişi de mi yok benim için havlu atacak?