otuz küsür senedir yaşıyorum haddimi bildim hep..
kimse bunu öğretmeye kalkmadı bana..çünkü annem öğretmişti öğrenmem gereken zamanda..
herşey olabilirim..biraz deli biraz dolu sessiz sedasız güzel çirkin..belki birazda saf..ama hadsiz terbiyesiz olmadım hiç..hayatta tanıdığım bilmem kaç bin insan oldu belki..eş dost akraba konu komşu arkadaş..
arkamdan bin bir oyun oynayan oldu içlerinde...bilmemezlikten geldim..sırf onlar utanmasın diye..hep aynayla hesaplaştım kırılmayı öğrendiğimden beri..
başkalarının yaptıkları hatalara sebep aradım kendimde..
ilk cümlem ben ne yapmış olabilirim oldu..

ya sessiz sedasız çekildim hayatlarından ya onların çekilmesini bekledim kıra döke..
ama haddimi bildim hep..

şimdi kalkıp bana haddimi öğretmeye kalkıyorsa biri
derim ki
önce ruhunu arındır ikiyüzlülükten sonra gel bana..
herkesin ve herşeyin adına özür dilemezsem namerdim..

yaşın ne kadar önemi vardır kişinin kendini bilmesinde bilmiyorum..ki öyle çocuklar vardır hayatta insanlık edep dersi verir artık teneşirin bile paklamayacağı insanlara..

bana bu yazıyı yazdıran zatı muhtereme çok teşekkürler..
zira sağlıcakla deyip yol vermişken kendisine gelip yaraya çomak sokmak cesareti gösterip benimde haddimi aştırdı böylece..

kendiside bilir belki..bir laf vardır bizim buralarda..eşeğin canı yanınca atı ileri geçer derler..

birde son bir şey..
tek bir laf arasında dahi hasbelkader geçerse adım o bilmediğim haddimin altında kalırsınız..

saygılar efendim ;)