Cimrilik etme rüzgar! En şiddetli ve en cömert hallerinle gel bana. Yokluğa misafir çıkaran gözlerin düşmanı gibi gel. Tüllere dokunsun içimizdeki çocuk ve hıyanet uzağımızda ağlasın saatlerce. İçimizdeki boşluklar dolmayacak belki de ama her şeyin bir sonu vardır değil mi rüzgar? Sağ gözümüz hayat, sol gözümüz son nokta... Bunu bildiğim için belki de böyle çok düşünüyorum sonsuzlukların kucağında...

Yeşermeye niyetli bir çiçeğin son kez düşünmesi gibiyim. Çok yaklaşmışım biliyorum ama uzanamıyorum. Macera diyecekler belki de ama bilmiyorlar ki gölgem çok uzaklarda kaldı. Ve bana burada ayrılan nefeslerin sonuna geldim artık. Bulutlar beni bekliyor, yağmurlar yasta. İlkbahar gelmem demiş ve yaz kalmış ayazda...
Ben ise yalnızlığın ruhunda atan kalbim ve ellerim zambakların umuduna dokunur. Bİr çiçek gibi bakıp, konuşmayı öğrenip, uzaklardaki bahçede gül, nergis olmalıyım. Sulara düşen yaprak ve sararan bir ağaç, dallarda öten bir kuş, uykuda görülen düş...

Kaderime yazılmış masalı bulmalıyım. Gün açarken başka renkler değmeli saçlarıma, uzaklara baktığımda ben beni bulmalıyım.

Rüzgar cimrilik etme! Hayat çok kısa bir an. Saklanıyor tavşanlar, şapkalarımızda kalan. Biz her şeyi unutup dönmezdik sırtımızı, değişmekten kaçalım ve bulalım sanrımızı. Şerit şerit gökkuşağı bizim dualarımız, kokusuna misk uyanır aşık nefeslerimizin. Yol boyu dinlediğimiz her şarkının sözleri, bir çiğ tanesi gibi camlarda yuva yapar. İçimizde büyüyen köklü ve asil çınar, ruhumuzdan taşar da dünya ya köprü kurar. Şimdi biz senelerdir ve ezelden beridir, seni bekledik yollarda tozların tam içinde. Bizi götüreceğin son nokta nerede? Nerede yolcularına verdiğin büyük sözler. Hayat değil son nokta, sen estiğinde başalar. Başlarız büyük harfle zamanımız gelecek, maviler saçlarımıza yıldız olup düşecek.

Güller nazlanır rüzgar, sen beni usandırma ! Bülbül olamam ama, ben seninle son nokta...