Ben bir kere Sokrates olmuştum,
bir kere Mevlana,
bir kere Hacı Bektaş Veli,
bir kere Hallac-ı Mansur,
bir kere Maharaj,
bir kere Osho...
bir kere de yedi yapraklı ağaç,
ki o ağaçla farkına vardım;
her şeyin ben olduğunu,
o zaman fark ettim;
hiçbir şey olmanın harikalığını..

Oldum da oldum,
Hem herbir şey, hem de hiçbir şey,
Sistemle beraberken sistemi tanıdım,
Ama kendi içime döndüğümde hiçbir şeyi tanımadım;
Sadece kendimi bildim!..
Her şeyin içindeki hiçbir şey değildim artık;
Her şey bendim;
"Om" ile başlayıp "Lum" ile bitiyordum her şeyi..

"Om" ile başlayan demircinin çekiç darbeleri döndürüyordu başımı ve bedenimi…
Bir baktım ki semazen olmuştum şimdi de!
"Lum" ile de Mevlana olduğumun farkındalığını yaşıyordum..

Kadehim aşka dolmuş ve tek olmuştum birliğimi kenara bırakarak..
Ne güzel bir sesti ki çekicin sesi;
duyuyordum, uyuyordum, uyanıyordum aşkla, ve yanıyordu içim..

“Nerdesin” sesiyle irkildim sonra..
Çağıran dışarıdaki maddesel dünyanın sesiydi
ve beni çağırıyordu yemeye, içmeye, uyumaya..
Gülümsedim ve şükrettim yeniden bilinmeyene;
görünenle görünmeyeni görmemi sağladığı için..

Yedi yapraklı bir ağaçtım artık;
Her şeyin farkında olan; gözleyen, seven bir ağaçtım..
"Om" ile başlayıp "Lum" ile bitiyordum her şeyi..