İÇİMDEKİ YALNIZLIK
Zorluklarla yaşamayı öğretti hayat bana. Her defasında düşmeyi. Düştüğümde ise ağlamayı. Bazen ağladıklarım kalktığımdaki zafer çığlıklarım oldu. Evet yorgunum. Hem de hiç olmadığım kadar. Ayakta zor duruyorum. Ve her defasında bir kez daha batıyorum. Kendi başıma yaşıyorum hayatı. Kendi başıma yaşıyorum zorluğu, mücadeleyi, acıyı, mutluluğu, her şeyi. Ne kadar zormuş hayatta yalnızlık. Ne kadar zormuş dört tarafı hırçın ve karanlık bir odada kalmak. Ne kadar da zormuş koca masaya tek tabak koymak. İnsan bir odanın içinde anlıyor yalnızlığı. Kafamı uzatıyorum pencereden…Dışarıda çocuklarını gezdiren aileler, kafelerde edilen hoş sohbetler, içilen kahveler. İnsan bunları görünce demek yaşamak buymuş diyor. Ben ister miyim yalnız kalmak ve son nefesimi duvardaki fotoğraflara bakarak vermek? Bundan sonra yalnızlık içindeki mücadelem başlıyor kendime karşı. Artık sadece yalnız biri değil, yalnızlık içindeki zorluklara dayanan kahraman olacağım ben