Aldık acı kahvemizi elimize , açtık defteri önümüze. Kendimize doğruydu ya hani tüm yolculuklar , biz de düştük defterin geçmiş bir yıl sayfalarına.

Seyre daldık geçen günlerin biz de bıraktığı halet –i ruhiyeyi .Açıldı kara kaplı defter. Bir yıl boyunca düşülen notlar geçirildi gözden. Üstü çizilen olmadı. Ne yazmışsak deftere bir ucundan tutma gayretinde olmuşuz tüm hatalarımızla . Tebessüm ile kabul edildi.
Kahveden bir yudum alındı , bir derin nefes.

Hepimizin bir satırlıkta olsa cümlesi var bu defterde şimdi.

Hayatımıza giren herkes defterin çizgilerinin arasından geçiyor bir bir. Resmi bayramların törenleri gibi sayfa . Kimi an yüzümüz buruşur oldu ,kimi an tebessüm ettik, oturduğumuz şeref türibününden. Başrolde oynamış olduğumuz bir yılı izleme zamanıdır şimdi.
Çevrildi sayfalar.
Sorular var sonra ki sayfada. Hem de bolca.. Hesap denklenmiyor ki bu defterde. Bildiğiniz muhasebe defterlerine benzemiyor çünkü. Bir iki toplama bölme işlemi kurtarmıyor yılı. Yapılsın gönül muhasebesi dengi dengine ki yeni diye başlayacağımız yıl yüklerimiz olmasın sırtımızda. İç demokrasimiz her an görevde.

Biraz sıkıntılı çeviriyoruz bu sayfayı. Umuttur yeni yıl işte. Ve ‘hayırlısı’ sözünün yoktur bilimde karşılığı. Hadi hayırlısı o zaman diyelim biz de.


Yolculuklar düşmüş satırlara. Ömürlük şehirler görülmüş , beş bin yıllık öğretiler dolmuş heybemize .Yerleşik düzeni sevmeyen ruhumuz otobüs camlarına dayamış yanağını.
Anne olmak eş olmak derken ,akşam üstü mutfakta yemekler pişerken bile bir yerlere gidilip gelinmiş zihinde. Gelene kadar soğan pembeden siyaha dönmeye yüz tutmuş, kimin umurunda.

Göçebe yaşam hep tercihimiz olmuş salonun koltuğunda otururken bile. Bazen bir kitapla bazen de kalemle.


Bir kahve molası için durmuşuz ,hayatımızın muhasebe defterine uzaktan bakmışız şöyle. Geriye doğru havalandırmışız sayfaları ve görünmüş büyük pencere. Her olanın gerektiği için olduğunu ,büyük planın tıkır tıkır işlediğini .Külli iradeyle cüzzi iradenin tam ortasında bir yudum almışız kahvemizden. Bu acı kahvede olmasa ne yapardık bilmem.



Onca insan tanımışız. Kiminin öğrencisi olmuşuz , kiminin öğretmeni. Öğrendiklerimizle öğrettiklerimizi seyre dalmışız sayfanın ortalarında .


Bazı anlar hatırlarsınız hani . Hayatın telaşlarının ne de anlamsız olduğunu düşündüğünüz o kısacık anlar. Bir cenazeden sonra mesela ; ya da ayakları çıplak bir çocuğu gördükten sonra. İç çekersiniz , hüzünlenirsiniz , öfkelenirsiniz. İnsana dairdir hepsi , yaşarsınız derinde.


Bir an gelir yerimizde duramayız. Karanlığa küfredenlerden olmama gayretimiz ‘verdiğin senindir’ dedirtmiştir. Yolumuz, gönlü insana hizmete adanmış dostlarla kesişir. Tam da ihtiyacımız olduğu an da çıkar bazıları karşımıza.
Başımızı yastığa koyduğunuz gecelerin ,rüyaların , uyanışların ,duaların hesabının yapılmadığını , çeteleye vurulamadığını , kalpten yapılanın kalben size nasıl geri döndüğünü izlersiniz ilerleyen sayfalarda .
Rüyamız bizi görmeye gelmiş gecelerde. Düşümüze düşmüşüz karanlığın koyuluğunda. Duymuşuz ,bilmişiz emin olmuşuz sabahlara dek süren sohbetlerle.

Şükretmişiz aşkla.


Benziyor satır aralarımız birçoklarıyla.
Biz bugün defteri sizinle birlikte araladık güzel can.
Hepimiz sonsuz varoluş zincirinin birer halkasıyız sadece. Bir bütünün parçalarıyız. İçimizde bir semavi öz bulunmakta. Bu yüzden kendimize doğru tüm yolculuklarımız.
Bir itki bir enerji bizi sürüklüyor bu yolda.

Acılar , hüzünler ,savaşlar ,ölümler ,doğumlar hem dışarıda hem içte gerçekleşiyor yine.

Değişmedi sloganımız. Çünkü o sözler bizi canlı tuttu bu yolda. ‘
Hissetmek her şeydir . Yaşam bizim hissettiklerimizdir’ dedik yıl boyunca.

Çok şey var bize dair defterde. Dostları unutmadık elbet. Sevgi için aynı şehirde olmaya bile gerek duymadık bir çoklarıyla.

Ve uzayıp gitti satırlar.

Bir not düşülmüş sayfaya. Şeyh Edebâli’den;
Dünya bir garip han ,bir hoyrat mekan
İnsan bir garip varlık kabına sığmayan.
Hayat bir yudum su ,bir anlık rüya,
Ömür bir kısa yol tekrarı olmayan...

Yılın son gününden sevgiler herkese…