İki harfi yan yana getirip bir kelimenin belini doğrultamadığımız zamanlar oluyor bazen. Aslında sorun alfabenin yetersizliği değil bizim ne dyeceğimizi bilmediğimizden kaynaklanıyor..

Kimi zaman deli bir nehir gibi dolup taştğında içimiz sanıyoruz ki bir kaç cümleye sığdırıp coşturabiliriz satırlarıda. Ya da gırtlağımızda düğüm düğüm nefesimizi kesen kederi kifayetlendirebiliriz gelmişine geçmişine küfrettikçe hayatın.

Ama olmaz!

Ne o nehri anlatabilir üst üste koyulmuş harfler, ne de o kederi söküp alabilir anlatmaya çalışmak gırtlağımızdan..

Sadece up uzun bir gecenin içinde sabahın beş buçuğu kadardır. Ve koskoca bir günden bir ikindi vaktidir anlatılabilen.
Gerisi yine içindeki deli dalga, yine nefesine göz koymuş keder ve yine ömrüne takılmış bir çengel olarak kalır kaleminin cebinde.

Belki bu yüzden yalancıdır bütün şairler.

Ve en büyük yalanı kendilerine söylerler aslında...