Yere bakıyor yüzümdeki yüz, soranlara kısa kısa cevaplar verip geçiştiriyorum, ama aslında anlatacak çok gerçek bir hikayeyi sırtımda taşıyorum.

Her şey çocuklukta başladı diyerek söze girsem bu yanlış olurdu. Her şey annemin rahmine düştüğümde başladı çünkü ve ben o günü hatırlıyorum dersem bana inanın olur mu?
Yıllar, hızlı tren misali geçerken gözlerimizden, sadece kirpiklerimizi kapatıp açar gibi yaşadık zannederiz. Ayakta buluruz kendimizi ama düştüğümüz yerden kalkarken yaşadığımız her saniyenin büyük ummanında dolaşırız. Sitemlerimiz ellerimizde yuttukları dillerine ağlarken, içimize döneriz çehremizi ya sabır çekeriz. Sayısını saymayı başaramadığımız kadar.

Umutlar ıslak bir mendilin o hale düşme sebebi olurken, hayaller kanlı denizlerimizde üst üste yüzen cesetlere dönerken, mehtap; penceremizden görünemeyen bir güzellik olarak bizden uzaklarda yaşarken ve yakamoz ruhumuzu açıp içimize doğru bir yolculuk gerçekleştiremezken, bizler kendimizi hala yaşıyor mu zannediyoruz?

Yaşamayı sadece nefes almak ile kısıtlayabilmek, benim gibi ruhunun ve benliğinin deli yanını hep daha ziyade sevip okşamış biri için; cennete en yakın pencereden bakıp içine girememeye ve tüm envai çeşit nimetlerin içinde oturup açlıktan ölmeye benzer. Hatta bu izah bile içimde hissettiğim o asıl duygunun asıl izahı olamaz.

Saklanmak istemiyorum artık. Nihayete ersin kalbimdeki hezimet. Öyle bir hayat yaşatılır ki bazen bizlere, fersah fersah uzak kalırız kendimize. İçimizde yaşanmak istenen her mutluluk ruhumuzun ayaklarına kapanıp, hayale dönüşme yolunda ilerlerken bizler dışarıda oyuncu ellerin kuklası olmayı zoraki üstleniriz.

Kukla olmak; Küçük bir çocuğun elindeki siyah araba ve yahut oyuncak bir bebek olmayı mumla aramanın eş anlamlı halidir bence. Ufkumuzu elimizden alıp, gün ışığını gözlerimizden esirgeyen, saçlarımızdan başlayıp her güzel uzvumuza, her görünmeyen duygularımıza kelepçe takmanın kısa ve öz anlatımıdır.


Kukla olmak; Birilerinin kahkaha atmaya doyamadığı ve zalimce bir adımla ellerini acımadan kalbimize sokup bizi oradan yönetmesidir. Bunu yaptıkça aldığı zevkin tutkusuna kapılarak, buna bağımlı hale gelmeye başladığında ise dört elle yakamıza biraz daha yapışmasıdır. Kukla olduğunda, senin için çizilmiş bir hayat haritasında, sayılı adımlar doğrultusunda, bulduğun sandık içinden ne çıkarsa şöyle demeni beklerler; Amenna...


Ben de kukla oldum malesef bugüne kadar. Çocukluğumda sadece benim için doğru olduğuna inandırılmam, istenilen her şeyi yaşamam için kafi geliyordu. Büyüdükçe aydınlanmam ise, yine içimde gizlenen, kahramanım olan ve benimle birlikte annemin rahminden itibaren büyüyen ve zambağa benzettiğim harika bir gücün sayesindedir elbette.
Gücümü seviyorum diyebiliyorum şimdi. Sırtıma yük olan her şeyimle beraber doğrulmaya çalışıyorum ve en son bunu başarmam için ne kadar az kaldığını görüyorum.
Yüzüm mutluluklarla aydınlanmaya başladı artık ve sadece nefes almamım dışında benim yaşamam için gerekli ne varsa bavuluma doldurup yanımda taşımaya başladım.
Kukla olmak zor işti, ama benim Ben olmayı başarmam çok daha büyük bir zorluğun sonucunda benim oldu. Şimdi hayatım, yavaş ve zor ilerlemesine karşın yaşadığım her anının tadı çok daha yoğun ve kıvamlı....