İçinde hep bir sıkıntı vardı bana bir türlü sıra gelmiyordu.
Bu kadar sıkıntıyı nerden buluyordu bilmiyorum.
Yalnızım diyordu kimse beni anlamıyor boğulacak gibiyim.
Ee ben diyordum seviyorum işte burdayım karşında,yanında elini
tutmak için hazır ve nazır.Gülüyordu...
Ondan kızamıyordum ya zaten ondan ne halin varsa gör diyemiyordum
peşimdeki o kadar kızın suratına bakmıyordum hep o gülüşten.
Aşka inanmıyorum
Hiç sevgilin oldu mu ?
Hayır
Tuhaf
Niye
İnanmadığın şeyden niye korkar insan bu kadar ?
Yalnızlığı seviyorum
sabah kalk yüzünü yıka otobüs bekle okula git derse gir
eve gel yemek yap ye televizyona bak kitap oku uyu alıştım.
Kimseye verecek bir duygum yok
Gülüşün ?
Nolmuş
Karaköy vapurunun arkası bacaklarımı uzatmışım elim ensemde
maviyle yeşilin dansın izliyorum gri bulutlarla beraber derken
bir martı gelip karşımda deli gibi kanat çırpıyor iste o kanat çırpışları
sen güldüğündeki kalbim benim
Sadece gülüşü için sevilir mi bir kadın?
İnsanın gülüşü içinin aynasıdır bence.
Arkadaşlığımızın bozulacağını düşünüyorsun ki böyle bir ihtimal var
ama asıl sebeb korku
Nerden çıkardın bunu
Çünkü yalnızlığı sevmiyorsun kendini kandırıyorsun
korkun kendinden bir erkeği mutlu edemeyeceğini düşünüyorsun gidiceklerini
işte asıl o zaman gerçekten yalnız kalacağını biilyorsun
Sevgili olamayız dedim diye mi bu kızgınlık?
Hayır bu kadar güzel bir kalbe dokunamıyorum diye....