Melankolik bir ruhun handikabında çaresiz kalır, yön bulamazsın. Fırtınalara, kasırgalara yenik düştüğün anlar her zaman seninle kardeş olurlar.
Zaten; şimal rüzgarları, hiçbir zaman ısınmayan yüreğinin odacıklarına buz zerrecikleri püskürtmeye devam etmektedir.
Her Allah’ ın günü, yuvarlanmaya ramak kalmış; sarp tepelerdeki kaya parçalarının, üzerine gelmelerini beklersin!
Ölüm sessizliği, bütün hücrelerine dek şırıngalanmıştır adeta. Kaçınılmaz bir gerçektir; yüreğinin derinliklerinde Azrail’in ayak seslerini hissetmen. An meselesidir; elveda demek; dönüşü olmayan mutlu(-suz) yolculuklara!
Doğarken ağlamıştın. Şimdi giderken belki de güleceksin, kahrolası dertlerinden kurtulduğun için? Umutlarının, tomurcuklanmadan yitip gitmesine yansan da nafile!..
Bazen kuşların kanat çırpınışlarından bile medet umduğun anlar olur! Konuşursun! Gelip geçenler : “kafayı sıyırmış!” diye sana acımaya, senden uzaklaşmaya çalışırlar. Bir tek dostun kalmıştır senin. Hem de sadık dostun! Sen nereye gidersen o da gider! Tek kelimelik : “Gölgen!”
Oluşan kalabalıkların içerisinde bir tek senin varlığın hissedilmez.
Mutlu çiftlere gözlerin takılır; el ele, göz göze, dudak dudağa sevişenleri buruk bir tebessümle izlemekle yetinirsin!
Ah!Bir zamanlar, senin onlardan hiç farkın yoktu. Sen de mutluluğun okyanuslarında korkusuzca fırtınalara karşı kulaç atıyordun, bıkıp usanmadan! Yorulmak nedir bilmezdin. Bazen kısraklar gibi kırlarda meydan okurdun yılkı atlarına inat. Kimse tutamazdı seni. Saçların atların yeleleri gibi şaha kalkardı. Şimdi hayal meyal ilk sevgilin düşer yüreğine. Her düşüşünde; kor ateşi gibi yanar bağrın!
Bilirsin ki; bir daha geri gelmeyecek, yaşanmayacak; uçup giden yaşanmışlıklar!
İyileşeceğin gün belki de yaklaşmaktadır. Belirgin semptomlarının tedavisinde elde edilen bulgular; seni yeniden gerçek yaşama dönüştürmenin müjdesini verecektir. Kim bilir!..