İnsan çaresizce hayatın bir silgisi olsun ister ama olmadığını anlayınca kendi işini kendi görür ve bir şekilde cezalandırır kendini. Çünkü SUÇLULUK duygusu dayanılmazdır...Kış günleri başladı. Havalar soğudu.Doğrusu soğukları sevmiyorum. Soğuk insanları da öyle sevemiyorym.Soğuğu samimi bulmuyorum.

Neyleyeyim ezelden beri böyleyim ben...

Soğuklarla birlikte biraz düşünceli, biraz hüzünlü, biraz kırılgan, biraz sessizliğe bürünüyorum. Kimbilir belkide artık iyice ıssızlaşıyorum.Aheste adımlarla sokakta kaldırımdan yapayalnız yürüyorum.Üşüyor esasen her bir her sözüm, her bir hücrem.Hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden.Haberleri takip etmiyor, televizyon izlemiyor gazete bile okumuyorum.Yoruluyorum.Siyaset hengamesinden bunalan ruhuma sığınacağı bir mağaraya çekilmek istiyoru ruhum.

Birisiyle tokalaştım bugün.Ellerin ne kadar da soğuk donmuşsun dedi.Diyemedim o da ne ki benim yüreğim üşüyor.Ona bir dokunsan sende donarsın, şaşarsın bir ah yerine bin vah işitirsin.

Sanada bulaştırmayayım soğuklara bulanmış hüznümü. Hadi git güzel kardeşim beni benle başbaşa bırak...

Hemen şuracıkta göğsümün tamda üstünde kaç hayal kırıklığı yaşadım ömrümce.Hiç kimselerin bilmediği kaç cenaze taşıdım şu omuzlarımda hüzünlerle birlikte yüreğimin tamda içine kendimce.Kaç fatihalar okudum yüreğime gömdüklerime sessizce.

Bizi bilmem ki kaç kişi anlardı, halimize ahvalimize bakarak kaç kişi önyargı zincirlerini kırardı.

Doğrusu bilmiyorum.Artık hiç bir şeyi bilmekte istemiyorum.

Bilmediğim ne kadar çok şey varmış diyerek yürüyorum. Duymadığım ne çok söz varmış diye iç geçirerek, tanıdamadığım kaç insan varmış diye hüzünlenerek bilinmezliklere doğru yürüyorum işte bir başıma. Tüm hayallerimi yok ederek, üstünü gömerek, her an duracakmış gibi gelen yorgun yüreğimin derin dehlizlerine atarak yürüyorum kendimi heseba çekerek.

Bilmem ki, kaç hüzünler yaşadım kimselerin bilmediği dünden bugüne o daralan yüreğimde. Kaç hançerler yedim kanımın akmadığı. Sevgi adına kaç sözler eyledim bahaneler aramadığım... Kaç sualler sordum kendime cevabını bilmediğim.Kaç hayaller kurdum kimselerin anlayamadığı. Halbuki hiç bir hayalim kendi adıma olmadı. Hiç bir vakit şunum da, bunum da olsaydı demedim, mala, mülke değer vermedim. Rabbimden dilemedim.

Hep hüsniyetle kurduğum hayallerle birlikte hecelerimle, kelimelerimle ve eylül hüznüyle onca kalabalıga ragmen yalniz başbaşa kalakaldım.ve esenlikler diliyorum herkese