“Beni gönderme” dedi.
Bu iki sözcükle olduğum yerde kaldım.
Bunca yıl boyunca yaşadığım ağrılı, ağrısız bütün ayrılık sahnelerinin pasını silen o iki sihirli sözcük, tüm sihrini onun dudaklarından ve hatta yüreğinden alıyordu.


Bu yaşıma rağmen tatmadığım, varlığından bile haberdar olmadığım duyguların sağanağında ıslanırken; karşımdaki bu ufak tefek kadının çakmak çakmak olmuş gözlerinden korktuğumu hissettim. İstese, ömrümü ayaklarının altına sererdim.İstese, kulu kölesi olurdum. Ama istemezdi. Beni ona böylesine çeken güç, onun talepsizliğiydi belki de.
Ve ilk kez benden bir şey istiyordu. Onu göndermememi.
“Gitme” ya da “terk etme” değil;” beni gitmek zorunda bırakma”. Ne incelikli bir kadındı, nasıl zarifti en yıkılmış anında bile!


Cebimden çıkardığım mendili tekrar cebime soktum. Bu kumaş mendili taşımamın tek sebebi, ihtiyaç duyduğunda onun gözyaşlarını silmek istememdi. Fakat nasıl olup da anlayamamıştım yanımda ağlamayacak kadar gururlu olduğunu!
O, hiçbir zaman bir erkeğin yanında ağlayacak türden bir kadın değildi. Yaşadığı olumsuzlukları anlatırken bile öylesine eğlendirirdi ki sizi, bırakın teselli sözleri aramayı, gülmekten karnınızın ağrımaması için yalvarırken bulurdunuz kendinizi. Sadece gülerken ıslanırdı gözleri. O gülerek ağlardı ve her güldüğünde ona aktığınızı hissederdiniz.


Muhtemelen tek hayranı ben değildim. Saklı da olsa böyle bir güzelliğin keşfedilmesi imkansızdı. Zaman zaman yaşadığım kıskançlık krizleri bir tek sözüyle son bulurdu. Sesinin güven veren tınısı bedenimi sarıp sarmalar, sahibi olamadığım huzuru bir köşesinden yakaladığımı hissederdim.


Beni bırakmasından ölesiye korkarken, kayıtsız tavırlarımla ona aynı korkuyu yaşatmaktan çarpık bir haz alıyor; kaybetme korkusuyla ilişkimize bir isim vermekten kaçınıyordum.
Aşık olduğumu hiç söylemedim fakat bildiğinden emindim.
Yanındayken, söylenmeyen sözlerin güvenli sığınağında dolaşmaktan memnun; uzaktayken, benden vazgeçmesi ihtimaliyle perişan; garip bir denklemin ortasında çaresizdim.


Denklemi yaratan da bendim aslında. Böyle huysuz ve berbat bir adam olmamın nedeni hayat tecrübemdi şüphesiz.





okura not:
...devam edeceğim inşallah:)