Bu şarkıyı dinlerken az önce öyle bir odaklandımki arkamdaki bahçeye,yeşillerim karardı,boynum tutuldu arkama bakmaktan...
At’mı vardı binemedik,kalem mi vardı tutamadık,deftermi vardı yazamadık,hangi çeteleyi çizememiştim yürek defterime hepsi kazınmıştı oysa bir bir çizgilerinde kaybolduğum tenime...Yırtık parça pinçik bir defterin arasında kısa kısa yazılmış notlardı...Kalemimin ise ucu kırıktı...
Yıkık penceresiz,duvarsız,kapısız,bacasız bir yürekle misafir etmiştim konuklarımı,kırıntılarımı paylaştım çoğu kez...
Kalemim çürüktü,anılarım öylesine kokuyordu ki çöpe atsam çöp kokardı,denize atsam çöl olurdu kıyamadım o yüzden...

Benim de beyazlarım vardı oysa,beyaz bir at’ın yelesi gibiydi umutlarım...At’ımı çaldılar binemeden,özgürlük ise karaborsaydı,lükstü sadece filmlerde izleyebiliyordum o yıllarımda...
Ne gelin olabilmiştim, ne damat, ne anne,ne baba...Çocuktum içsel olarak,bedenim kullanılmıştı sorgusuz...Bir gazoza gitmişti gençliğim hatırladığım hepsi bu işte...
Kibrit kutusuna sakladığım mutluluğumu bir çırpıda yaktım şimdi kokusu beni baydı,kutu çelikmiş meğer...

Ne kişilere kızgınım,ne de yaşattıklarına ben sadece korkaklığıma öflkeliyim gövde gösterilerim ağaçlara asılı kaldı korkuluk gibi hepsi bu işte...Zaten ne önemi var ki götürenlere selam eylerken "aptal verir,akıllı yermiş" diyorlar...AFİYET OLSUN! hepsine...
Yazımın bile anlamı yok,kalemim kendime yalakalık yapıyor şu an onada selam olsun...
Her zamanki gibi pişirip pişirip önüme koyduğum anılarımın artık hükmü yok,kemikleşmiş zaten ...içinde yeni ilikler mi açacak bu saatten sonra...Benimkisi oyalanmak adına karalamalar hepsi bu işte...