"seninle harama batmamış bir yere gidelim"

-Böyle bir yer biliyorum .

Henüz keşfedilmemiş..iki köy..bir yamaç arasında saklı.Beyaz bir örtü o yeri saklamış.Uzaklardan bakınca göz kamaştıran bir beyazlığı var.Adı Tuzla gölü.

Birde konukları var.Onlar baharla beraber uzak diyarlardan gelirler.Bunlar göçmen kuşları.Bir boydan bir boya uçuş yaparlar.Gagaları ile avlanırlar.Kurbağalar onların sürek avı.Akşam üstü uzun uzun kanat çırparlar.Çok ürkektirler.O Tuzgölü’nün hala bakir olması onlara huzur verir.
Kalabalıkları sevmezler.Birgün bu yerde keşfedilirse, sanırım onlar bir daha gelmezler.

-O halde kimsenin bilmemesi elzem birşey.
-İnsanoğlunun yaşadığı yerler onlar için uygun bir yer değil.O yüzden her yıl baharla birlikte buralara gelirler.Sonbaharla birlikte sıcak ülkelere göç ederler.
-Nasıl bilirler göç vaktini?
-Aralarında sessizce anlaşırlar göç vaktini.Seksen altı saat durmaksızın uçarlar.Bin beş yüz km lik mesafe kat ederler.Yorgun ve zayıf olanlar bu yolculukta mezile ulşamazlar.
-Çok hüzünlü.
-Hayat böyle..Yaşamak için kuvvetli olmak gerek.
-Nasıl bilirler tekrar bu yerlere geleceklerini?
-Sonbahar da sıcak ilkimlere göç ederler.Baharla birlikte kuzeye doğru yolculuk ederler..
-Nasıl yani?
-iç güdüleri ile hareket ederler.
-o zaman burayı kimseler keşfetmesin.Yalnız göçmen kuşlar bilsin yeter.
Tuzla gölünde akşam olmak üzereydi.Kuşlar son turlarını atıyordu sema da.Kanatlarsüzüldü.Ve Özgürlüge kanat çıptı.
gök kızıl renge büründü..akşamın sessizliğini cır cır böceği ne bıraktı.Yıldızlar parladı.Yeryüzünü Ay ve Yıldızlar aydınlatıyordu.

iki çift göz bu şölene şahitti.