Sen gittiğinden beri, ilk kez dikilmiştim senli mabedimin kapısına...
Hangi zamanın ötesinde olduğumu hatırlamıyorum, tek bildiğim yalın ayak oluşum....ve içimi delip geçen o bitimsiz sızı...
Kapıyı açtığımda,gözüme ilk çarpan bir ayağı sallanan minik ahşap masaydı,
Toz zerreleriyle grileşmiş birkaç kağıt parçası, kızıp fırlattığın kalemler ,yarım kalmış bir mum,dibinde çayı kurumuş ince belli iki bardak,kıyıda ağzına kadar izmarit birikmiş zehir tabağı,tüm kızmalarıma rağmen yere düşen küllerin...

Küller demişken...neyse....!!!

Henüz girmemiştim içeri bunu merak ediyorsan,
Adım atmaya cesaretim yoktu çünkü....ağlamaklı bir nefes tıkılmıştı boğazıma kekremsi bir tad almıştı içimin nasır taşlarını,
Öyle acıdı ki! İç’im, bir an yine o kahrolası gidişin gelince aklıma....

Gidişin demişken.....neyse....!!!

Sonra duvardaki tabloya takıldı gözlerim, saatlerce oturup izlediğimiz şiirler döktürdüğümüz,sonra sanırım biz deliyiz diye gülüp geçtiğimiz,
Hani hep eğri duran bir türlü düz durmayan düş tablomuz, en sonunda kızıp,bırak düşlerimiz bile eğri kalsın ne çıkar,biz varız ya içinde dediğin,düş tablomuz...

Biz demişken.....neyse...!!!


A.E.Y....Yüreğimin, karmaşık sahneleri vardır,’’düş’’e dikildiğim vakit…..