[ italik ]Herşeyimiz vardı bizim....
Yerdeki kırıntıları toplayacak gırgırımız,saksı saksı çiçeklerimiz vardı.Güneşimiz vardı bizim evimizi sımsıcak ısıtan,yıldızlarımız vardı gelecek güne ışıklar saçan...
Annemiz vardı bizim o evde ve babamız da....Çocukluğumuz vardı bizim evimizde;gülücüklerimiz,yarım utangaç bakışlarımız ve dahası şımarık ağlayışlarımız,inci gibi parlayan gözyaşlarımız vardı...
Sevgi vardı bizim evimizde ve de şefkat...Sevilirdik ,saçlarımız okşanırdı o evde,bazen hiddetle karşı çıkılırdı bize ama ne olursa olsun huzur vardı bizim evimizde...
Bir kap sıcak yemeğimiz,güzel düşlerimiz,tertemiz geleceğimiz,sımsıcak yatağımız vardı o evde...
Evet o ev artık yok; o umutlar yok ,o sıcaklık yok,o yemekler yok , o yatak yok,saçımızı okşayanlar da yok dahası o ev artık yok;anne yok baba yok...
Varolan tek şey var o da ;-benim- duvarları olmayan o evde ;yüreğim kırık,yaralı yorgun bir çocuk,yalnız yapayalnızım şimdi bizim olmayan o evde...