ilkokul;5.sınıftayken ,ögretmenimiz anneler günü için kompozisyon yazmamızı istedi,ben de yazdım ve gelişme bölümün de eskıler bılır:) makarna reklamı vardı,benim annem güzel annem,adı altında şarkılı reklamdı.ben de,benim annem güzel annem adı altında,şarkı tarzında okudum ve okuyunca sınıf güldüüü,dogal olarak üzüldüm ve bir de çocuksun çıtkırıldımsın yanı:)) ögretmenim sınıfa bagırdııı,susturdu.hiçbiriniz arkadaşınız gıbı yazamadınız,anneme şunu aldım,bunu verdım tarzında yazdınız dıye,,,tabı ki bu beni mutlu ettııı.çünkü,o yaştayken şuan daha iyi, anlıyorum ki duygularını gizliyor çocuksun, safsın ama,içinde söylemek isteyıpte söyleyemedıgın çok şey oluyor ve o cümleyi şarkı gıbı okuyup,hanı sesımın guzel oldugundan degıl,cesaretımı kendim ödüllendirdim ve ondan sonra,rahatça o an ne hıssettiysem bunu rahatça okumam,duygularımı ifade etmem ben de anı olarak yer edındı.o zaman her şey güzeldiiii,duygularımız en azından karışık,kalabalık degıldııı.