Koskoca elleri vardı,bir yumruğu yüreğimin iki katı.Yıllar Esmer tenine fırça darbeleri indirmiş. Yorgunluğuna diyecek yoktu,gözlerinin her zerresinden okunuyordu. Bedeninin üzerinden ne ömürler ne hikayeler geçmişti kim bilir. Kağıtları masalara vurduğu günlerde yeniden nefret ederdim ondan. Bir kez daha,bir tane,bir kağıt daha. Yıllar geçtikçe ona benzedim her yaptığım hatada yüzümü ona çevirdim,her hata onu müjdeledi bana. Onun eseri olup biten ne varsa. Yağmurlu aralık gecelerinde sırılsıklam sarhoş geldiği geceleri bilirim. Tüm inatçılığını,öfkesini,yaşadığı,yaşattığı tüm olumsuzlukları yüklenir de basardı zile. Gelip tek kelime etmeden uyuduğu geceleri,çatık kaşlarını,yaşayamadığımız o güzel günleri ben bilirim. Bir anneme söverdi bir çaresizliğine. Yavaşça uzanırdı bir kolu kırık kanepelere,yavaşça dalardı hayal alemine. Anlatırdı annem; öldüğünde babası çok küçükmüş,doğumunu bile lanetli kılardı o yüzden. Annesini özlerdi ama sevmezdi derdi annem. Biz her gece beklerdik gelişini sancılarla. Annem’in çektiğini de ben bilirim.

Başladığı yolculuklarda kalırdı gözlerimiz,kapının eşiğinden atardı adımını evimiz daha güvenilir olurdu 10 kilitli kapıdan ve o eşikten geri dönüp gitmesini beklerdik. Kış geceleri özlerdik onu biz. Tüm yiğitliklerini,hikaye anlatırken kestiği ahkamları,önüne sıcak bir çay koymayı en çok kış gecelerinde özlerdik. İyi tanırdık hepimiz onu,şiddetini bilirdik. Yollarını gözlerdik,biz özlemeden iyice gelmezdi. Artırmıştı,abartmıştı artık gelmeyişleri. Aralık ayının kör saatlerinde bile gelmedi ve günler geçti biz onu daha çok özledik. Arkadaşlarım mutluydu hafta sonları. Açılmazdı kapılarımız cumartesi günleri. O geldiğinde tek odalı evimizin içine küçük bir aydınlık girerdi. Bayramları öpemezdik ellerinden,doğum günlerimizde yanaklarımızı avucunun içine alıp öpmedi hiç ve hiç paylaşamadık onunla sevinci. İlk aşkımı yaşayamadım ben,iyi bir evlat olamadım geleceğine. Dünyaya getirdiği için bile lanet etti.