Bankanın camında düzeltti saçlarını yine bozulmuş ....’un saçı
dedi içinden.Elindeki kitaba baktı.7 kere okumuştu bu kitabı.İlk
buluşmada’kütüphanenden bi kitap istiyorum’dediğinde aklına
ilk bu kitap gelmişti.Eve gider gitmez son sayfasını açıp bir şiir
yazdı ona adının baş harflerinden.Daha o gün anlamıştı bi daha ki
buluşmanın son olacağını yada hiç olmayacağını.Aşka küskün bir
kadına seni seviyorum demişti arkadaş olmak isteyen bir kadına
Veda mektubuydu bu kitap onun.Bununla küçük bir umut fidanını
sevdiği kadının kütüphanesine ekmiş olacaktı güneşi görmesi
ümidiyle.Gelene kadar kafasında türlü senaryolar kurdu oynadı.
Eziğe mi yatsam acaba diye düşündü.Kızarmış gözler yalandan
uzaklara dalmalar vs vs.Belki de gurulu adamı oynamalıydı kitabı
vermeli kendine iyi bakı çakıp uzaklaşmalı.Ama yapamazdı ki
cennetten gelen o gülüşün ona bütün bu senaryoları unutturacağını
biliyordu.Niye seviyorum demişti ki niye aklı düşünmeden kalbi
hissetmeden dili söylüyordu.
Saatine baktı 10 dakika vardı yine de ilerledi köprüye doğru.Yeni
caminin minaresinden köprünün korkuluklarına bir dik indirmişti ki
onu gördü tam ortada cennet gibi gülen kız.İçine çekemediği nefesi
kuru bi öksürükle attı denizi kokladı göğe baktı ve hoşgeldin dedi
gülümseyerek...