Bilmem kaöıncı Mektup...

Neden hiç bir zaman okumayacağın bu mektupları bıkmadan , usanmadan yazıyorum ..Sana akıp giden kelimelerim bitsin diye belki ..Sonu gelsin diye bu hikayenin ..Her mektup bir öncekinin baslangıcı niteliğinde ..Bitmek bilmiyor ..Sızlatıyor ..Okumuyorum yazdıktan sonra inan , kaltayıp hemen zarfa koyuyor , yapıştırıyorum ..En alt çekmecenin dolması umrumda bile değil ..Hatta arkaya düşmüş onlarcası da ilgilendirmiyor beni ..Üzerlerinde hep aynı adres , aynı isim ..

Neden , seni unutup yok etmeye çalısmıyorum ..
Neden , ınatla seni yaşatmaya çalışıyorum ...
Neden , kurutmam gerekirken , kanatıyorum sana olan yaralarımı...

Gözümü kırpmadan , hiç suçluluk duymadan , aynı senin gibi çıkıp gitmek isterdim kendi bedenimden ..Ruhumdan ..Kimsesizliğimi vurmadan yüzüme , sitemlerimin çığlıklarında ..Yok olup gitmek ..

Müziğin ritmine ayak uyduran bir dansçı narinliğinde , usulca , raks eder düşüncelerim ardından ..Uzatırım sana özlemlerimi , tutup kendine çek diye ..Bilirim , oysa dokunmana bile hasret düşlerim ..Parmaklarının her dokunuşunda buz kesecek oysa alev alev yangınlarım ..Ve sen bunları hiç bilmeyeceksin ..

Tılsımını kaybetmiş , erkenden susturulmuş , unutulmaya alışamamış bir ben kaldı geriye ..Yok edilişinin suskunluğunda ..

Emekli Muhsin Öğretmeni kaybettik ..Ne cok emeği geçmisti üzerimize hatırlarsın ..Ne zaman seninle darılsak ,kavga etsek, onun yanına koşardım ..Bendeki seni anlatırdım ,bendeki seni en iyi o bilirdi ,o tanırdı, bendeki her halini bilirdi ..En son ziyaretimde itiraf etti ..Sende soluğu hemen onun huzurlu eski kitap kokulu odasında alırmışsın ..Ne dedi bana biliyormusun .. " Siz birbirini tamamlayan iki kaşık gibiydiniz ...Uyumsuz hiç bir kıvrımınız yoktu ..Nasıl böyle bir uyum içindeyken , birden bire böylesine bir yıkıma döndü bu aşk ? " Elindeki iki kaşığın , iç içe girmiş , sarmaş dolaş olan haline bakarken ... Verecek cevabım yoktu .. Tüm cevaplarım seninle birlikte yok oldu gitti..

Biliyormusun ?

Kal diye yalvarmak isterdim ..Gitme ..Senin yokluğunla hazan mevsimim başlar ..Sensizliğimde ruhum eksilir ..Ne olur gitme diye diz çökmek isterdim hatta ..Ellerini tutar öperdim ..Yanağıma götürüp ellerini , eğer gidersen bu gözyaşının hiç durmayacağını söylemek isterdim ..Baktım olmadı ..Önüne aşkımızın günlüğünü koyardım ..Hani senin hazırladığın ..Özenle , itina ile resimlerimizle süslediğin , aralarına bana yazdığın yüzlerce şiirden serpiştirdiğin ..Kızımızı kucağına aldığın o ilk pozu görünce dayanamazdın biliyorum ..Gidemezdin ...

Ayrılığa sitemim yok ...Gitmene yok isyanım ...Madem eksikliğini bukadar cok hissettin bazı şeylerin ..Madem bitmesi gerekiyordu sence ..Madem gitmeliydin ..Madem yarım kalmalıydı bu hikaye ..Lafim yok ...Sözüm yok ..

Beni acıtan , beni yok ederken kavuran , ve hala daha sindiremediğim ..Giderken pervasızca yaralamaların ..Dilinin en sivri uçlu bıçağını , gelişi güzel savurmaların ..Defalarca deşilmiş , sıyrıklar , yarıklar içerisinde kalmış ruhum , hala daha vicdanının arsız çocuğu ...Hala dönmeni , kendini affettirmeni , ruhumu tamamlamanı bekleyen aciz , yetim bir çocuk ..

Lakin , bu mektupta birazdan katlanıp hapsedilecek zarfına ..Ve sen bunları hiç bir zaman bilmeyeceksin ..
Çıglıklarım yok .. Gözyaşlarım yok .. Inadına kaskatı gururum ..Sana dön demek yerine ...Onurumla yok olurum ..

( Berrak 4.2013 )