Hayatın gerçeği diye diye o kadar kaptırdık ki kendimizi.

Hangi gerçekler yoksulluğu yok edebilir, hangi gerçekler sokaklara terk edilen çocukların acısını dindirebilir.?

Var olanı görmeden anlamadan ahkam kesiyoruz sanki çok biliyoruz..

Hiç aç insanın yerine karnı tok olan kendisini koyabilirmi.?

Güya empati yapıyoruz ama karnımız tok nasıl oluyor bu?

Hiç yakacak kömürü olmayan fakir bir aileyle ,kendisini o fakir ailenin yerine koyan ama kalöriferli dairede oturan insan anlarmı?

Bana göre saçmalık .

Anlamak istiyorsak biraz olsun fedakarlık yapmalıyız çevremize bakmalıyız..
Acaba kaçımız haberdarız komşumuzdan çevremizde yaşanan yokluklardan.

Yolda yürürken bakıyorum çocuklar mendil satmaya çalışıyor ,ama kimsenin umursadığı yok, üstelik birde çocuğa hakaret edip kovanlar var...

Ama adam kurulmuş arabasına sanki her şeyin sahibi kendisi gibi ukalaca yol alıyor..
Peki bu adamın haberi varmı bu çocuk o mendilleri satıp ekmek alacak evde bekleyen kardeşlerine ekmek götürecek...

Demekki bütün bunları görmek için sadece empati yetmiyor ..

Dernekler kuruluyor ama işlevi yok toplanıyor birkaç kişi konuşuyorlar ama iş yardıma gelince kimse yok ...

Belkide kızgınlığım kendime bunca zaman gördüklerime dikkat etmeden yaşamış olmak...
Rabbim empati kuran değil de merhameti olan sağ duyulu yardım sever insanlardan olmamızı nasip etsin inşallah...

SON EYLÜL...