Sen ister çarem yoktu de, ister bu aşka inancım kalmadı. Benim diyeceğim tek bir şey var sana, “katil”. Acımasız olduğumu söyleme sakın bana, bayramlık ağzımı hiç açtırma. Bir dökülürse dilimdeki zehir, aşkın esamesi kalmaz yüreklerde, tüm insanlık lanetler okur aşk denen illete.
Sen değil miydin bana, “Yüreğim sana emanet” diyen, ya sen değil miydin “Böyle sevginin filmlerde olacağını sanırdım.” diyen “ Seni bana Allah gönderdi.” diyen kimdi peki?
Ya da beni, “ seni yönetebilecek tek kadın” olma sıfatının mutluluğuyla baş başa bırakan kim, o şiirleri kulağına fısıldayan kim? Ben bir serap mı gördüm yoksa, yoksa rüyada mıydım ?
Ben acımasızım öyle mi? Ömrümü birine emanet edebileceğimi öğrenmişken tam da, tam da sevilmeye inanmışken, bir yuvanın sıcak olduğunu hissetmişken, bir ekim sürgünü oldum aşkta.
Tüm inancımı, tüm kuvvetimi bu aşka yatırmışken, savunmasız kaldım ayrılık karşısında. Sen kendini yeni kollarda, yeni bedenlerde avuturken, ben her gün yastıklarla sildim gözyaşlarımı.
Şimdi bana acımasız olduğumu söyleme sakın, acımasızlıkta seninle boy ölçüşemem ki. Ben bırakıp gitmedim, gidemedim ki.
“Kaybetmemeliyim” derken, nasıl elin tersiyle itiliyor aklım almıyor hala. Benim beynim kabul edemiyor mesela sevdiğini bırakabilmeyi.
Bunları bana yaşatan sen mi acımazsın, yoksa acımı gömemeyip feryat eden ben mi, bir kez daha düşün istersen.
Ya da yok, sen düşünme. Hayatın akışına bırak kendini, sev yeniden birisini. Hiç bedel ödeme aşk için, zorluklarla olayanma. Kolay aşk çok ne de olsa, sevmek kolay, birine “seni seviyorum” demek yeniden, o da kolay.
Sen de unut, bende unutayım, iki yabancı olalım hatta. O filmdeki gibi bir gün karşılaşalım mesela, sen içinde fırtınalar kopa kopa “iyiyim” de, ben de zorla gülümseyerek “bende iyiyim” diyeyim, sonra da uzaklaşalım son kez birbirimizden. Bak senaryomuz bile hazır, sen izletmiştin bana bu filmi ve şimdi bizim aşkımıza yazdın aynı senaryoyu. Oysa o gün “beni ne kadar çok sevdiğini” söylüyordun, birbirimizi asla bırakmamaya sözler veriyorduk. Bak, sözlerde bozulabiliyormuş, yüreklerde bozuluyormuş. Hele aşk, gerçekten de yokmuş. Şimdi inandım bende yokluğuna.

Benim içimde bir aşk vardı, öldürdün onu. Dünyanın ötesinde hayallerim vardı, onlarda öldü gidişinle, katil değil misin şimdi, söylesene?
Yok canım ne haddime, sen sadece yaralı gönüllerin doktorusun. Namın, şanın senin böyle duyulsun. Bana gelince… Bana gelemiyoruz maalesef, benim aşkım azap, benim aşkım yasak. Zehirli bir sarmaşığım ben, hayat veremem kimseye, aksine can alırım. Can yakarım, bu yüzden bana gelemiyoruz. Ben olunca söz konusu, şöyle bir duruyor aşk, hafızasını yokluyor.
“Ben ona umut vermedim ki” diyor. “O sadece iyi bir dost” diyor, ve sessizce çekip gidiyor.
Sende git aşk, git bakalım…
Anılarımla beni baş başa bırakın, git bakalım…
Daha çok sessizliğe haykıracağız biz, siz ses etmeyin…